Γράφει ο Γιώργος Καραγεώργος
Να σου πω κάτι;
Είσαι τα 7 λεπτά μου!
Κι αν αναρωτιέσαι τι είναι τα 7 λεπτά…
θα σου πω πως ο ανθρώπινος εγκέφαλος, όταν φτάνει η ώρα του θανάτου, ζει επτά λεπτά ακόμη και θυμάται τις πιο όμορφες στιγμές του.
Εσύ είσαι ακριβώς αυτά τα λεπτά μου!
Είσαι αυτές οι στιγμές.
Είσαι τα 7 καλύτερα λεπτά μου.
Εκείνα τα τελευταία, τα ιερά, που δεν ανήκουνε πια στο σώμα, ανήκουν μόνο στην ψυχή.
Έτσι λένε μάτια μου, πως όταν ο άνθρωπος φεύγει, ο νους του κρατάει για λίγο ακόμα και περνάει μπροστά του τις πιο φωτεινές στιγμές της ζωής του.
Κι αν ποτέ φτάσω μέχρι εκεί, ξέρω, πως θα περάσεις εσύ και θα με κατακλύσεις, πως δεν θα αφήσεις χώρο για τίποτα άλλο.
Ξέρω πως θα σε βλέπω να πλησιάζεις αργά, να σκύβεις πάνω μου με εκείνη την ήρεμη δύναμη που ξέρει να καίει και να γιατρεύει μαζί.
Τα χέρια σου θα με βρίσκουν σαν να με ξέρουν από πάντα, όχι για να με κρατήσουνε εδώ, αλλά για να μου θυμίσουν γιατί άξιζε να μείνω.
Θα θυμηθώ το στόμα σου.
Το φιλί που δεν υπόσχεται, αποκαλύπτει.
Που αλλάζει ρυθμό στην καρδιά κι ανάβει ζωή.
Θα θυμηθώ πώς ακουμπάς το στέρνο μου, σαν να ακούς κάτι δικό σου εκεί μέσα, και πώς η ανάσα σου στον λαιμό μου βάζει τον κόσμο σε σιωπή.
Και όσο αυτά τα 7 λεπτά θα με πηγαίνουν προς το φως, εσύ θα είσαι ο μόνος λόγος που δεν θα φοβηθώ.
Θα είσαι το μόνο σώμα που έψαξε η ψυχή μου, η φλόγα που δεν με έκαψε, το άγγιγμα που με λύτρωσε.
Εσύ!
Θα είσαι η τελευταία μου εικόνα.
Θα είσαι η τελευταία μου επιθυμία.
Τα τελευταία 7 λεπτά μου, που θα τα πάρω μαζί μου, μέχρι εκεί που συνεχίζει η ζωή…
