Είναι τελικά όλα μια μάχη για να νικήσεις την συνήθεια;

Γράφει ο Στέφανος Χ.

Και σήμερα μετά από μια σάπια μέρα με συγκρούσεις και ψυχική κατάπτωση αντιμετωπίζω ξανά το ίδιο ερώτημα, που επιμένει. Πόσο συνηθισμένοι είμαστε σε όλα όσα μας ενοχλούν; Και αν είμαστε πόσα μπορούμε να κάνουμε όντως για να ξεφύγουμε;

Η αρχική μου πρόθεση όμως για το άρθρο αυτό είναι άλλη. Για ακόμα μια φορά είναι καλοκαίρι και θέλοντας και μη, είσαι λίγο περισσότερο έτοιμος να ζήσεις το κάτι παραπάνω. Το καλοκαίρι (μαζί με ορισμένα άλλα χαρακτηριστικά πράγματα στη ζωή ενός ανθρώπου) έχουν μία χροιά διαφορετική. Τα εξιδανικεύουμε και ελπίζουμε να είναι αυτά που θα μας εξιλεώσουν για όσα έχουμε αντιμετωπίσει και κάνει μέσα στη χρονιά. Και παρά τη γαλήνη και διασκέδαση που κάποιος θα απολαύσει στις διακοπές του ακούγονταςPorcelain και One of these mornings από Moby, θα έχει ακόμα να αντιμετωπίσει όλους εκείνους τους εσωτερικούς εχθρούς που τον συγκράτησαν από την απόκτηση όσων ήθελε. Και επειδή σε άκουσα εσένα εκεί στο βάθος με το γυαλί χρυσόμυγα να ψιθυρίζεις “Νταξ πήξαμε στη θεωρία να πούμε” ας πάμε στο δια ταύτα.

Αν η παραλία, η χρυσή άμμος και το σιέλ νερό είναι το καλό, η παρουσία του ατόμου που σε εξάπτει δίπλα σου είναι που κάνει combo το πακέτο. Και φυσικό είναι γιατί παρά τις υπερβολές για αγάπες, έρωτες, λουλούδια που ακούμε και υποχρεωτικά πιστεύουμε μες στο χρόνο, η καλοκαιρινή ραστώνη μας αναγκάζει να δούμε καθαρότερα. Ψάχνουμε το βλέμμα, την κίνηση, τη μυρωδιά, κάτι που θα βάλει την άγνωστη στο παιχνίδι και θα μας κάνει να κινητοποιηθούμε. Και μετά ξεκινάει όλη εκείνη η φάση στο μυαλό σου, με τα σχέδια και τις σκέψεις για το ποια μπορεί να είναι και πως θα ήταν αν ερχόσασταν πιο κοντά. Σκέφτεσαι τις βόλτες, τα μπάνια, τα ποτά, τα τσιγάρα, τις ανατολές που θα μοιραστείτε με αφορμή απλά ότι την είδες. Και; Ποια είναι η συνέχεια; Τι αλλάζει και θα σηκωθείς με άνεση απ’ την καρέκλα σκηνοθέτη, θα αφήσεις τη μπύρα και θα πας να της μιλήσεις για πρώτη φορά; Τίποτα. Ο εχθρός είσαι εσύ, που κάθε μέρα σου βάζεις όρια.

Ο φόβος αυτός δεν είναι μόνο οι ανασφάλειες για το ποιοι είμαστε γενικά και ειδικά. Μετά από τυχαία συμβάντα και κουβέντες συνειδητοποίησα το προφανές. Ότι πριν μας κρατήσουν πίσω όλα αυτά είμαστε εμείς που ενεργητικά θεωρούμε ότι δεν θα φανούμε έτοιμοι, αρκετοί. Μας θεωρούμε ανεπαρκείς στο σεξ, στον έρωτα, στην πρώτη κουβέντα.Άντρες, γυναίκες χαλιναγωγούμαστε σε ένα κόσμο από ανελαστικά πρότυπα και νόρμες που πριν μάθουμε ποιοι είμαστε, ξέρουμε πως θα πρεπε να μοιάζουμε, να φερόμαστε, να ζούμε. Μην ψαρώνετε φίλοι, εσείς που τίποτα δε σας πείθει ότι “τερματίσατε την πίστα”, που είστε σίγουροι ότι ούτε καν κοντεύετε, έχετε κερδίσει το παιγνίδι. Γιατί όποιος νομίζει ότι είναι γνώστης, ότι οι εμπειρίες, οι σχέσεις και η ζωή του, τον έχουν ετοιμάσει για το επόμενο, απλά ετοιμάζεται να γίνει ο ήρωας μιας ακόμα λυπηρής ιστορίας συμβιβασμένων ανθρώπων. Γιατί ότι και να νομίζεις ότι μπορεί να ξέρεις, στο επόμενο t0 που θα γνωρίσεις κάποια, πας ξανά πρώτη δημοτικού.

Μην χάνεις χρόνο λοιπόν στο πως θα πείσεις, πως θα κοροϊδέψεις, πως θα φτιάξεις μια εντύπωση. Άσε τις τεχνικές, τα κόλπα, τη συζήτηση για το τι μήνυμα να στείλεις. Και τόλμα το απίθανο. Put youself out there και πες της ότι θες να τη γνωρίσεις.

Κι άμα πει όχι; Καμιά δε μπορεί και δεν πρέπει να γίνει δικιά σου για να γεμίσεις ένα μεγαλύτερο κενό. Και όπως είπαμε και στο προηγούμενο, αν έχεις μια ζωή όπως τη θες, τότε η υπομονή μέχρι το επόμενο γοητευτικό χαμόγελο θα σου φανεί σαν μια βουτιά. Η γνώση όμως του ότι ήσουν ειλικρινής και πήγες να διεκδικήσεις αυτό που θες, θα φέρει τα πάντα λίγο πιο κοντά. Σήμερα, με τον πρώτο καύσωνα του καλοκαιριού, την υγρασία να σε ζαλίζει και το στόμα να στεγνώνει, μπορείς να σε πείσεις ότι κάτι είναι διαφορετικό και αυτή η δίψα ξεθυμαίνει μόνο από αυτήν.

Εγώ γυρνάω στο φίλο με τα μυγιέ γυαλιά και τις μπύρες μας και ετοιμάζομαι με τη σειρά μου να κυνηγήσω την.

Πηγή