Είμαστε κι εμείς που ξοδευτήκαμε και πληρωθήκαμε με αχαριστία..

Γράφει η Λιάνα

Απόψε θέλω να γράψω για όλους εμάς που φτάσαμε τη ζωή μας στα άκρα, που δώσαμε ψυχή και αίμα, για να χαρίσουμε έστω ένα χαμόγελο, σε κείνους που νιώθαμε πως είναι οι “δικοί” μας άνθρωποι.

Για όλους εμάς που απαρνηθήκαμε πρέπει και σταθερές και αφοσιωθήκαμε, σπρωγμένοι από μια ανεξέλεγκτη εσωτερική ανάγκη, στο πως να κάνουμε αυτόν τον διαλυμένο κόσμο καλύτερο.

Για όσους θυσίασαν όλο το παρελθόν τους, πιστεύοντας σε ένα μέλλον που ίσως, κάπως, θα καταφέρναμε να κλείσουμε ξένες πληγές και θα νιώθαμε επιτέλους δικαιωμένοι, βλέποντας έστω ένα άηχο ευχαριστώ μέσα στα “αγαπημένα” μάτια.

Απόψε θέλω να μιλήσω μέσα στο μυαλό μου, με κείνους που δίνοντας, νιώθανε πως ανασαίνουν, πως εξυψώνουν την ανθρώπινη φύση. Με κείνους που έκαναν τα σημάδια των άλλων δικά τους, που παίδεψαν ώρες και ώρες τις σκέψεις τους, για να λιγοστέψουν την πίκρα των “δήθεν” φίλων, συντρόφων, εραστών.

Θέλω να μοιραστώ μαζί σας, αυτή τη σιωπηρή τιμωρία της αχαριστίας, του αδειάσματος. Να νιώσω πως εδώ γύρω μου, υπάρχουν κι άλλοι που δεν ζήτησαν τίποτα, δεν επωφελήθηκαν από τις αδυναμίες των άλλων, απλά γύμνωσαν τον εαυτό τους και με την αύρα τους, έγιναν αρωγοί σε δυσκολίες, σκουπισαν δάκρυα και έκοψαν πολύτιμα κομμάτια τους, για να τα κάνουν υπόστεγα, ζεστασιά, αγάπη.

Απόψε θέλω να πείσω, πρώτα εμένα και ύστερα εσάς, πως δεν χάσαμε εμείς. Θέλω να ξορκίσω τους φόβους που μας γέμισε αυτή η απαξίωση και να ντύσω τη γύμνια της απόρριψης, με τα μοναδικά, υπέροχα αποθέματα αξιοπρέπειας και ενσυναίσθησης, που μόνο όσοι αντέχουν να πορεύονται όπως εμείς έχουν.

Θέλω να μας κάνω να πιστέψουμε ξανά στους κύκλους που κάνει η ζωή, θέλω να μη συγχωρήσουμε μεν, αλλά και να μην πέσουμε στην παγίδα της απομόνωσης. Στο κάτω κάτω η ευθύνη βαραίνει μόνο εκείνους που ρούφηξαν από μέσα μας το καλό, όχι για να ημερέψουν το άνω κάτω της “ανύπαρκτης” προσωπικότητας τους, αλλά για να πατήσουν ευκαιριακά πάνω σ’ αυτό και να συνεχίσουν να δημιουργούν θλίψη όπου βρεθούν.

Και πάνω απ’ όλα, θέλω όλοι μαζί να δούμε πως η ολόδική μας διαφορετικότητα, η επιμονή μας να είμαστε εμείς, καταργεί τα γνωστά κλισέ και πάντα μα πάντα δείχνει, πως ναι, όσοι ακόμα έχουν τα κότσια, τη μπέσα, τη μαγκιά, να πιστεύουν στην άδολη, αγνή και λαμπερή αγάπη, ήταν, είναι και θα είναι, με τον πιο γοητευτικό τρόπο “αναντικατάστατοι”, σε πείσμα των καιρών!!!