Δώσε στους ανθρώπους μια ευκαιρία

Γράφει η Φλώρα Σπανού.

Κρατάω το στυλό στο χέρι κι ίσως πραγματικά να είναι κι αυτή μία από τις λιγοστές φορές που δεν βρίσκω τι να γράψω. Τώρα τελευταία νιώθω πως η έμπνευση μου με έχει εγκαταλείψει. Ίσως με τόση ζέστη να ζαλίστηκε κι αυτή και να πήγε να ρίξει μία βουτιά στη θάλασσα, να δροσιστεί λιγάκι.

Ποιός ξέρει! Όμως, πραγματικά ξενερώνω, γιατί υπάρχουν τόσα ερεθίσματα εκεί έξω, τόσες πηγές έμπνευσης κι είναι κρίμα για κάποιον που του αρέσει τόσο πολύ να εκφράζεται διαμέσου της γραφής να μην μπορεί να το πράξει, διότι κάπου κολλάει.

Πώς να σας το εξηγήσω; Είναι όπως όταν ξέρεις κολύμπι και δεν μπορείς να κολυμπήσεις, ή όπως όταν ξέρεις να οδηγείς ένα αμάξι και δεν βρίσκεις τον τρόπο να το βάλεις μπροστά. Ίσως τώρα να με καταλάβατε λιγάκι.

Κι όμως, τώρα που ξεκίνησα να γράφω τώρα που η μία λέξη διαδέχεται την άλλη επάνω στο λευκό χαρτί τώρα που η σκέψη μου ακολουθεί τα μονοπάτια της ψυχής μου (γιατί σήμερα είπα να γράψω μόνο με την ψυχή και όχι με τη φαντασία)  αισθάνομαι πως κάτι θαμμένο στη μνήμη ανασύρεται αργά και διστακτικά.

Ένα πρόσωπο γνώριμο και χαμογελαστό αρχίζει να μου έρχεται στο μυαλό. Ένα πρόσωπο που θεωρούσα πολύ απρόσιτο, πολύ ξένο προς την δική μου ιδιοσυγκρασία. Ένα πρόσωπο που όντως είχα παρεξηγήσει. Ένα πρόσωπο που συνήθιζα να βλέπω  στον εργασιακό μου χώρο και κάποιες φορές να συναναστρεφόμουν και μαζί του και μάλιστα να ξίνιζα και τα μούτρα όταν έπρεπε να το κάνω.

Γιατί έλεγα από μέσα μου “πόσο σνομπ και  πόσο περίεργη είναι αυτή η κοπέλα”. Τη μία με χαιρετούσε και την άλλη δεν μου έδινε καν σημασία. Τη μία χαμογελούσε και την άλλη ήταν τόσο παγωμένη και απόμακρη. Κι όμως αυτή την εβδομάδα που έτυχε να δουλέψουμε περισσότερο μαζί την εκτίμησα διαφορετικά.

Είναι τελικά ένας άνθρωπος γελαστός, κοινωνικός που θα σε βοηθήσει όταν χρειαστείς κάτι. Ίσως τότε που να έβγαλα τα πρώτα μου συμπεράσματα οι συνθήκες να μην ήταν ιδανικές. Ίσως τότε  ή εγώ ή εκείνη να μην είχαμε και την καλύτερη μέρα στο γραφείο. Πολλά ίσως που μπλέχτηκαν μεταξύ τους και δημιούργησαν ένα αποτέλεσμα όχι και τόσο καλό.

Ίσως να μην ταιριάζουμε απόλυτα σαν άνθρωποι ίσως να μην βρεθούμε ποτέ έξω στην ίδια παρέα για φαγητό ή ποτό, όμως τελικά δυο κουβέντες θα μπορέσουμε να τις πούμε. Γιατί τελικά δεν είναι  έτσι όπως τη φανταζόμουν. Και να που έφτασε και στο σημείο να αποτελέσει την πηγή έμπνευσης μου για αυτό το κείμενο.

Αυτό, όντως, είναι κάτι που δεν θα το φανταζόμουν ποτέ!  Γιατί, ναι, η αλήθεια είναι πως πολλές φορές τυγχάνει να σχηματίσουμε μία γνώμη για κάποιον η οποία στο τέλος μπορεί να αποδειχθεί λανθασμένη.

Κάποιοι άνθρωποι είναι όντως παρεξηγημένοι σε σημείο μάλιστα που δεν τους δίνουμε την ευκαιρία να μας πλησιάσουν. Συνηθίζουμε να τους κρατάμε σε μία ασφαλή απόσταση από εμάς επειδή θεωρούμε πως αυτοί οι άνθρωποι δεν μας ταιριάζουν.

Λίγο το στυλ τους, λίγο ο χαρακτήρας τους λίγο το ένα που μας ξινίζει λίγο τα άλλο που μας βρωμάει και κλείνουμε τις πόρτες. Τις πόρτες που μας κρατάνε σε αυτή την «ασφαλή» για εμάς απόσταση.

Ναι, συνήθως, η πρώτη εντύπωση είναι εκείνη που μετράει. Αν όμως εκτιμήσαμε έναν άνθρωπο λάθος; Τι γίνεται τότε;

Αν απορρίψαμε κάποιον εξαιτίας μιας «κακιάς στιγμής»;

Αν οι συνθήκες δεν ήταν ιδανικές όταν γνωριστήκαμε;

Αν απορρίψαμε κάποιον εξαιτίας της εμφάνισης του; Αν, όμως,  πίσω από αυτή την εμφάνιση κρύβεται κάτι σπουδαίο; Πώς θα το ανακαλύψουμε αν έχουμε τις πόρτες μας συνεχώς κλειστές;

Ναι, είναι λογικό στην αρχή να είμαστε επιφυλακτικοί προς τον άλλον, ειδικά με κάποιον που γνωρίζουμε για πρώτη φορά. Τι γίνεται, όμως αν αυτό το άτομο που συναντάμε κάθε φορά, είτε στον εργασιακό μας χώρο είτε σε χώρο όπου συνηθίζουμε να βρισκόμαστε και να περνάμε ένα μεγάλο μέρος της μέρας μας μαζί του εξακολουθούμε  να το απορρίπτουμε;  Χωρίς να του δίνουμε μία ευκαιρία να μας πλησιάσει;

Μάθετε  να δίνετε ευκαιρίες στους ανθρώπους και ειδικά δεύτερες ευκαιρίες. Γιατί έτσι θα εκτιμήσετε σωστά την πρώτη εντύπωση που σχηματίσατε για ένα πρόσωπο. Το πιο πιθανό  είναι να βγείτε σωστοί γιατί όπως είπαμε «η πρώτη εντύπωση είναι εκείνη που  μετράει», όμως, μπορεί και να διαψευστείτε. Όπως, εγώ.

Αν δεν ανοίξετε τις πόρτες  σας όμως δεν θα το μάθετε ποτέ.  Για αυτό ανοίξτε τες! 

LoveLetters