Γράφει ο Χρήστος Παναγιωτόπουλος
Υπάρχουν ταξίδια όχι όπως αυτά των διακοπών που πραγματοποιούν οι ερωτευμένοι, στοιβάζοντας σε μία μεγάλη βαλίτσα την ευτυχία τους, που μόλις πιάσουν λιμάνι αποθανατίζουν την αγάπη τους και τον έρωτά τους, αλλά από εκείνα τα αχανή ταξίδια που σε βολοδέρνει η μοναξιά δίχως σημάδι σωτηρίας.
Στοιβαγμένα τα όνειρα στα αμπάρια της θλίψης καρτερούν να αναπνεύσουν. Οι στιγμές που σε ρίχνουν μέσα σε παλιά συναισθήματα, παλεύοντας να επιβιώσεις απ’ τον ίδιο σου τον εαυτό, και φτάνεις στα όρια της κατάθλιψης.
Δύσκολο ταξίδι ο χωρισμός, ταξίδι μεγάλο, και το ρητό κρατεί το σκήπτρο:
Μεγάλα καράβια, μεγάλες φουρτούνες.
Και τα καράβια πληθαίνουν, και οι φουρτούνες μεγαλώνουν.
Θα ξενερώσεις, θα πονέσεις, θα ματώσεις. Ταξίδια γεμάτα δοκιμασίες που καλείσαι να ξεπεράσεις μοναχός. Κανένα λιμάνι, όσο όμορφο κι αν φαίνεται, δεν σημαίνει ότι θα σε υποδεχτεί με ανοιχτές αγκάλες.
Και θα έρθει η ώρα η σπουδαία, που θα συναντήσεις πολλούς φάρους στη ζωή σου. Θα σε μαγέψουν, αλλά μόνο ένας θα σε οδηγήσει στην ανταριασμένη σου ψυχή και θα μονιάσει η καρδιά σου.
Μα μέχρι τότε, εσύ ξεσκίζεις τις σάρκες σου.
Και γίνεσαι οπαδός της θλίψης και της προσμονής.
