Δεν σκοπεύω να “στρώσω” για να σας κάνω τα χατήρια..
Γράφει η Ηρώ Αναστασίου.
Θα μεγαλώσεις και θα στρώσεις, λέγανε οι παλιοί. Ξέρετε κάτι; Δεν θέλω να στρώσω, δεν θέλω να χάσω την τρέλα μου, με τρέφει, με ποτίζει, με γεμίζει. Την αλητεία την είχα από μικρή, αλλά αλητεία με αλητεία, έχει διαφορά. Η δική μου είναι στο μυαλό μου. Μ’αρέσει η νύχτα, η μέρα, το φως, το σκοτάδι, ο ήλιος, το φεγγάρι, η φωτιά, το νερό, η θάλασσα, ο αέρας, η ποίηση.. αχ η ποίηση, η μυρωδιά των λουλουδιών, το τραγούδι των πουλιών, το βλέμμα των τρελών. Δώσε μου έναν τέτοιο να συνεννοηθώ απόλυτα.
Μ’αρέσει το ηλιοβασίλεμα την ώρα που χύνεται ο ήλιος να ανταμώσει με την αγαπημένη του θάλασσα. Κι εκείνο το φεγγάρι που το πας; Εκείνο το φεγγάρι που μεθάει στην αγκαλιά σου; Είναι τόσα πολλά αυτά που αγαπάς και νιώθεις, γι’αυτό και δεν θα μεγαλώσεις ποτέ. Και για εκείνο το στρώσιμο που λέγαμε, ούτε λόγος! Άστρωτη μ’αρέσω! Αλλά αν θέλεις κάτι, διεκδίκησε το τώρα, ίσως αύριο να μην μπορείς. Πόσες φορές το κάναμε αυτό; Κι ίσως ποτέ δεν το αντιληφθήκαμε.
Μόνο όταν χάσουμε κάτι που πραγματικά θέλουμε, κάτι που αφήνει ένα κενό στην ψυχή μας, μόνο τότε το νιώθουμε. Κι ας λέει ο αγαπημένος Καζαντζάκης “Ό,τι δεν συνέβη ποτέ, είναι ό,τι δεν ποθήσαμε αρκετά”. Το ποθήσαμε, το ποθήσαμε πολύ, αλλά μόνο όταν το χάσουμε και δεν μπορούμε να το ξανά κερδίσουμε, τότε αντιλαμβανόμαστε το “τώρα”. Καν’ το τώρα, πριν να είναι αργά. Άσε το στίγμα σου με αγάπη, με πάθος και μην στρώσεις ποτέ.