Γράφει η Φύλλις Γκούστη
Σου ‘χει τύχει να γνωρίσεις ανθρώπους που να αισθάνεσαι ευλογημένος για τα παλιά μαθήματα και τις περασμένες καταστροφές της ζωής σου;
Που να μην σε νοιάζει πια ό,τι πέρασες γιατί σήμερα είσαι μαζί τους, εδώ.
Τυχερός για την στιγμή;
Ένα αόρατο χέρι την καρδιά σου να χαϊδεύει, στην προσμονή, στο άκουσμα, στο απάντημα.
Δεν θέλουν τυμπανοκρουσίες τα όμορφα, ανοιχτή καρδιά και χέρια θέλουν για να αγκαλιάζουν
και να μένουν σ’ αυτήν στην αγκαλιά.
Δεν θέλουν άγχη τα όμορφα, ούτε ταμπέλες ούτε μεταξωτά ρούχα.
Θέληση και παρουσία.
Σεβασμό και επιμονή.
Υπομονή και εκτίμηση.
Χαμόγελο θέλουν..
Πόσο κουράγιο θέλει άραγε να ξανα εμπιστευτείς;
Να ξανα αφεθείς;
Να ξανα πιστέψεις;
Ποιοι είναι τελικά οι αληθινά γενναίοι;
Αυτοί που σε μάχες ρίχνονται ή εκείνοι που παρά τα χίλια τους κομμάτια επέλεξαν να ξανα εμπιστευτούν;
Κι αν ευγνώμων για τα μαθήματα με τον καιρό γίνεσαι, τότε μάλλον άξιζε η διαδρομή, στο σήμερα να σε φέρει.
Μάθαινε ένα ευχαριστώ να λες..