Δεν είναι όλοι οι μπαμπάδες εκεί για σένα…
Γράφει η Αριάδνη Αρβανίτη.
Το να μιλάς για κάποιους ανθρώπους είναι δύσκολο. Κυρίως λόγω των συναισθημάτων που σε έχουν κάνει να νιώσεις. Συναισθήματα άσχημα που γέμισαν την καρδιά σου πόνο και την ψυχή σου σκοτάδι. Και θόλωσαν το βλέμμα σου, το σκοτείνιασαν.
Όχι μονάχα από τα δάκρυα… αλλά και από το «γαμώτο» και το «γιατί» εκείνο που έμεινε μετέωρο, χωρίς απάντηση.
Ξέρεις… Εσένα έπρεπε να σε εμπιστεύομαι πάντα. Αυτός άλλωστε ήταν ο ρόλος σου. Έπρεπε να είσαι εκεί πάντα για μένα. Να με στηρίζεις και να με καθοδηγείς. Να με πηγαίνεις σχολείο και να μου κουβαλάς την σάκα μου στα χέρια σου. Να μου κρατάς το χέρι και να μην μου το αφήνεις ποτέ. Να κλαίω και να ξέρω ότι πάντα σε εσένα θα τρέχω για να με παρηγορήσεις. Πάντα εσύ θα με σηκώνεις όποτε πέφτω.
Έτσι με έμαθες. Έτσι έπρεπε…
Μικρή πίστευα ότι ήσουν ο πιο δυνατός από όλο τον κόσμο!
Θυμάμαι πόσο νευρίαζα και τσακωνόμουν με τα άλλα παιδάκια όταν με πάθος υποστήριζα ότι εμένα ο μπαμπάς μου είναι ο πιο ψηλός από όλους, ο πιο δυνατός σε όλο τον κόσμο, ακόμα και από τους δικούς τους πατεράδες. Φυσικά κάτι τέτοιο δεν ίσχυε – πώς να ισχύει άλλωστε όταν αποδείχτηκες τόσο μικρός – αλλά στα μάτια μου φαινόσουν τόσο μεγάλος και ανυπέρβλητος.
Κάποια στιγμή άλλαξαν όλα αυτά. Μην με ρωτήσεις «γιατί» και «πώς», δεν ξέρω. Ξέρω, μόνο, την κατάληξη και αυτή άλλωστε είναι που μετράει.
Πλέον ούτε μιλώ για εσένα αλλά ούτε και με εσένα. Το πρώτο γιατί δεν το θέλω εγώ. Το δεύτερο γιατί εσύ το επέλεξες. Δεν θα σε κατηγορήσω για τίποτα. Δεν θα βγει κάτι. Μόνο λόγια. Και από λόγια έχω χορτάσει στη ζωή μου.
Βλέπω την κόρη μου με τον πατέρα της και χαίρομαι που νιώθει όσα ένιωθα κάποτε κι εγώ. Είμαι ευτυχισμένη που αναζητάει την αγκαλιά και τη σιγουριά που της προσφέρει ο δικός της πατέρας. Και που στα μάτια της αυτός είναι ο πιο δυνατός από όλους!
Κυρίως, όμως, χαίρομαι που είναι εκεί για εκείνη. Που είναι στα μάτια της ο κόσμος όλος… Ο μπαμπάς της!
LoveLetters