Δεν γεννιούνται όλες οι ιστορίες για να ζήσουν για πάντα.
Γράφει η Κική Γιοβανοπούλου
Δεν γεννιούνται όλες οι ιστορίες για να ζήσουν για πάντα. Δεν κρατάνε όλες οι σχέσεις εσαεί. Αργά ή γρήγορα, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, τελειώνουν και οι άνθρωποι απομακρύνονται, χάνονται.
Ο χρόνος συνήθως βοηθάει να επουλωθούν οι πληγές, βοηθάει να μαλακώσουν ακόμη και τα πιο σκληρά συναισθήματα, χαϊδεύει τις μνήμες, ακόμη και τις πιο επώδυνες και τις κάνει να φαίνονται όλο και πιο αχνές, όλο και πιο μακρινές. Έτσι συμβαίνει συνήθως και κάπου εκεί έρχονται οι εξαιρέσεις, αυτές που υπάρχουν για να επιβεβαιώνουν τους κανόνες…
Δεν παύουν όλοι να ρίχνουν κούτσουρα σε φωτιές που έχουν σβήσει κι ας μην έχει κανένα απολύτως νόημα. Δεν παύουν όλοι ν’ ασχολούνται μ’ αυτό που έγινε παρελθόν, ακόμη κι αν οι ίδιοι επέλεξαν να το κάνουν παρελθόν, ακόμη κι αν βρίσκεται χιλιόμετρα μακριά τους, ακόμη κι αν όλοι οι δρόμοι επιστροφής έχουν πια κλείσει.
Τι νόημα έχει να ασχολείσαι με τελειωμένες καταστάσεις; Τι νόημα έχει να αναμασάς όσα έγιναν, ενώ έληξαν από καιρό; Τι νόημα έχει να αναλώνεσαι, επαναλαμβάνοντας παλιές ιστορίες; Γιατί δεν μπορείς να κάνεις ξεχασμένα, όλα τα περασμένα;
Μήπως γιατί δεν μπορείς να ηρεμήσεις την ίδια σου τη συνείδηση; Μήπως γιατί ψάχνεις δικαιολογίες για τον ίδιο τον εαυτό σου; Μήπως αναλύεις ξανά και ξανά τα γεγονότα, για να βρεις ελαφρυντικά που θα αποκοιμίσουν τις ενοχές σου;
Μήπως γιατί ψάχνεις τρόπους να σε τραβήξουν απ’ τον βούρκο με τις τύψεις που έχεις βουλιάξει; Μήπως γιατί όσο κι αν δεν το παραδέχεσαι πονάς;
Γιατί η αλήθεια πάντα πονάει, με όσα ψέματα κι αν προσπαθείς να την μασκαρέψεις. Πάντα επιστρέφει τα βράδια γυμνή κι αμείλικτη και ταράζει την ηρεμία μας. Πάντα γυρίζει τα βράδια για να μας θυμίζει όσα προσπαθούμε να κουκουλώσουμε τη μέρα. Πάντα επιστρέφει βασανίζοντας την συνείδησή μας και ταράζοντας τον ύπνο μας.
Οι καθαρές καρδιές, δεν έχουν λόγο μάτια μου να γυρίζουν πίσω. Οι καθαρές καρδιές, δεν έχουν λόγο να λερώνονται ψάχνοντας “γιατί” σε τελειωμένες ιστορίες. Οι καθαρές καρδιές, δεν έχουν λόγο να ασχολούνται με όσους τις πλήγωσαν, γιατί έχουν τη δύναμη ν’ αφήσουν πίσω ότι προσπάθησε να τους διαλύσει.
Μπορούν να συνεχίσουν και να χτίσουν απ’ την αρχή όσα τους γκρέμισαν, με σύμμαχο την καθαρή τους συνείδηση, γι’ αυτό και δεν ασχολούνται με όσους δεν το αξίζουν.
Αν ακόμη ασχολείσαι μαζί μου, αν ακόμη ψάχνεις τα δικά μου λάθη, αν ακόμη βασανίζεις την ψυχή σου προσπαθώντας να επιβεβαιώσεις το δικό σου αλάθητο, σου έχω νέα!
Η ψυχή σου δεν ηρεμεί, γιατί η δική σου συνείδηση δεν την αφήνει. Δεν ψάχνεις δίκιο, αλλά δικαιολογίες. Δεν προσπαθείς να ξεφύγεις απ’ τα δικά μου λάθη, αλλά απ’ τον ίδιο τον εαυτό σου. Κι αυτή μωρό μου, είναι η πιο δύσκολη διαφυγή.