Γράφει η Κική Γ.
Φτάνει η ώρα που έρχεσαι, κάποια στιγμή, αντιμέτωπος με τη μοναξιά. Τα πράγματα δεν εξελίχτηκαν καλά και ένας κύκλος έπρεπε να κλείσει. Το θέμα ξεκινά από κει και πέρα. Δαίμονες στροβιλίζουν το μυαλό και μοιάζει η κατάσταση ανυπόφορη.
Θέλεις να ακουμπήσεις κάπου την καρδιά σου. Να έχεις ένα χάδι, μια αγκαλιά. Σε πιάνει απελπισία και αμέσως ψάχνεις σανίδα σωτηρίας, χωρίς κριτήρια και χωρίς να σκεφτείς τις συνέπειες.
Αφήνεις να εισβάλλει και πάλι στη ζωή σου ο άνθρωπος ο τοξικός, ο ακατάλληλος μόνο και μόνο επειδή δείλιασες, επειδή δεν μπόρεσες να αντιμετωπίσεις εσένα! Πρέπει να μάθεις να σε αγαπάς, να σε αγκαλιάζεις και να αισθάνεσαι πληρότητα. Να μην εξαρτάσαι από κανέναν. Να κανονίζεις τη ζωή σου, όπως εσύ θέλεις και σ´ αρέσει. Να απολαμβάνεις την ελευθερία και να αναπνέεις ανακουφισμένος. Δεν γίνεται να λύνουμε ένα πρόβλημα και να δημιουργούμε μύρια άλλα.
Οι ακατάλληλοι άνθρωποι μόνο δεινά μπορούν να φέρουν. Δεν αντέχεται η συνύπαρξη μ´ έναν τοξικό άνθρωπο που συνεχώς επιβάλει τη γνώμη του, έχει πάντα δίκιο, σε υποβιβάζει, σε εξευτελίζει, επεμβαίνει στο “είναι” σου, στο κάθε κύτταρο σου.
Η αρνητικότητα και η εγωκεντρική του στάση σε διαλύουν και μονίμως είσαι σε απόγνωση. Σε κάθε περίπτωση, καταδικασμένος άνθρωπος. Άρα, μια λάθος επανασύνδεση, θα σε οδηγήσει μαθηματικά στη καταστροφή σου.
Η δίψα για ζωή θα πρέπει να είναι ο μοναδικός στόχος και να μετατρέπεται σε ενέργεια και πάθος. Αυτό το πάθος του ζωντανού και πυρακτωμένου έρωτα και όχι αυτού του γεμάτου δηλητήριο και ασχήμια. Επειδή διψάς δεν σημαίνει ότι πρέπει να πιεις δηλητήριο. Η ζωή πολλές φορές μας προστατεύει. Απλά δείξτης εμπιστοσύνη!