Αφήστε με στον κόσμο μου, ο δικός σας δεν μου αρέσει

Γράφει η Εύα Αξιώτου

Δεν μου αρέσει ετούτος ο κόσμος. Τον ήθελα διαφορετικό, τον ήξερα διαφορετικό, μα τώρα έχει αρχίζει να αλλάζει. Και δεν μου αρέσει πια όπως είναι, με τρομάζει. Με φοβίζει, με απογοητεύει και με εξοργίζει κάθε μέρα και περισσότερο. Έγινε γκρίζος πια, μαύρος από τη κακία και το μίσος. Όχι, όχι… λάθος κάνω. Κόκκινος έγινε, κατακόκκινος.

Από το τόσο αίμα που χύνεται κάθε μέρα. Τόσο αίμα που κλείνω τα μάτια μου και θαρρώ πως το βλέπω μπροστά μου, νομίζω πως το αισθάνομαι λες κι είναι το δικό μου. Και μπορεί να μην είναι τώρα, μα πώς ξέρω ότι δεν θα είναι αύριο;

Πως ξέρω ότι σύντομα δεν θα χτυπήσει και τη δική μου πόρτα αυτό το αρρωστημένο μίσος που φυτεύεται στα κεφάλια ανθρώπων για χάρη των Θεών και των ισχυρών; Για χάρη δυνάμεων και συμφερόντων που ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω κι ούτε και θέλω, είναι η αλήθεια.

Δεν μου αρέσει ετούτος ο κόσμος. Δεν το αντέχει η ψυχή μου τόσο μίσος, δεν τη βαστάει η καρδιά μου τόση σαπίλα. Θέλω ένα κόσμο αλλιώτικο, γιατί μου τον στερείτε; Δεν θέλω πια να βλέπω εικόνες παιδιών να κείτονται νεκρά σε παραλίες, ξεβρασμένα βίαια από τα κύματα.

Δεν μπορώ άλλο να αντικρίζω τα αθώα κορμάκια τους, άδεια πλέον από ψυχή,  σκεπασμένα με σεντόνια στη μέση των λεωφόρων. Αυτά τα παιδιά δεν έπρεπε να βρίσκονται εκεί. Αυτά τα παιδιά έπρεπε να τρέχουν, να γελάνε, να χαίρονται. Να κρατούν τις κούκλες τους αγκαλιά, παίζοντας με αυτές κι όχι να τα συνοδεύουν μέσα στο φέρετρο.

Κανένα παιδί και καμιά ψυχή, δεν πρέπει να χάνεται τόσο βίαια, να θυσιάζεται για χάρη θρησκειών και πολέμων. Εξαιτίας του αρρωστημένου μίσους κάποιων, που γίνονται πιόνια των ισχυρών και σκορπούν το θάνατο στο όνομα των Θεών τους.

Δεν μου αρέσει ετούτος ο κόσμος. Τον νόμιζα διαφορετικό και τον ήθελα διαφορετικό. Αλλιώτικο μου τον περιέγραφαν όταν ήμουν παιδί, αλλιώς μου τον διηγούνταν η μάνα μου στα παραμύθια. Και τώρα πια συνειδητοποιώ, πως δεν έχει καμιά σχέση μ’ εκείνο τον κόσμο, τον δικό μου. Γιατί στο δικό μου τον κόσμο, τα πάντα έχουν χρώμα. Το χρώμα της ευτυχίας και της αγάπης. Τι χρώμα έχουν άραγε αυτά, δεν ξέρω;

Γι’ άλλους κίτρινο, γι’ άλλους πράσινο, γι’ άλλους μπλε. Μα σίγουρα όχι μαύρο και γκρίζο.  Γιατί αν ο φόβος και το μίσος είχαν χρώμα, αυτά θα ήταν σίγουρα μαύρο και γκρι. Κι εγώ δεν θέλω πια να βλέπω άλλο γκρίζο, δεν θέλω πια να κλείνω τα μάτια μου και να βλέπω μαύρο. Θέλω να βλέπω πράσινο και η ψυχή μου να γεμίζει ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο. Θέλω το κόκκινο να συμβολίζει την αγάπη κι όχι το αίμα.

Δεν μου αρέσει ετούτος ο κόσμος. Αφήστε με λοιπόν να ζω στο δικό μου, γιατί δεν την μπορώ τόση ασχήμια. ..

LoveLetters