Γράφει ο Κωνσταντίνος Καρύδης
Αν έχεις υπάρξει έστω και μια φορά αληθινή με κάποιον, θα καταλάβεις τι εννοώ.
Δεν παίζουμε ρόλους. Δεν ντυνόμαστε ψευτοαποστασιοποίηση για να δείξουμε “άνετοι”.
Όταν κάτι μέσα μου κινείται, όταν σε κοιτάζω και σπάει κάτι μέσα στο στέρνο μου, δεν το προσπερνάω. Το λέω. Το δείχνω. Το ζω.
Γιατί έτσι είμαι εγώ. Ένας από αυτούς τους “λίγους” που δεν φοβούνται τα αισθήματα.
Φοβάμαι άλλα. Την αδιαφορία. Τη σιωπή σου όταν πονάω.
Την αμηχανία σου όταν σε κοιτάζω λίγο παραπάνω. Την ανάγκη σου να νιώσεις ελεύθερη, σβήνοντας ό,τι φτιάχνει κάτι μεταξύ μας.
Δεν ξέρω πώς έμαθες να αγαπάς εσύ. Εγώ όμως έμαθα αλλιώς.
Έμαθα να ρισκάρω, να εκτίθεμαι, να πονάω.
Και ναι, δεν μου βγήκαν όλα.
Ναι, μερικές φορές πληρώνεις ακριβά το να είσαι ολόκληρος.
Αλλά δεν μπορώ να είμαι μισός.
Κι όταν λέω “σε θέλω”, δεν εννοώ “όποτε σου βολεύει”.
Εννοώ τώρα. Εδώ. Όσο αναπνέω.
Όσο υπάρχει χώρος να νιώθουμε χωρίς φίλτρα.
Ξέρεις τι με κουράζει πιο πολύ; Αυτή η ατελείωτη αναμονή.
Να περιμένεις να δεις αν νιώθει ο άλλος. Να μετράς απαντήσεις στα stories, να διαβάζεις πίσω από “καλημέρες” και “τι κάνεις”.
Δεν θέλω να παίζω. Ούτε να κερδίζω.
Θέλω να υπάρχω. Να νιώθω. Να είμαι εκεί.
Και να ξέρω πως κι εσύ είσαι.
Αν δεν μπορείς αυτό, όλα τα άλλα είναι θόρυβος.
Οι αληθινοί άνθρωποι δεν φοβούνται να αγαπήσουν.
Φοβούνται μόνο να τους ξεχάσεις ενώ νιώθουν ακόμα.
