Αντίο ψέμα μου και να προσέχεις…

Γράφει η Φλώρα Σπανού.

Από μικρή ονειρευόμουν να ζήσω τον απόλυτο έρωτα.
Αυτόν που τόσο όμορφα και μαγικά μου παρουσίαζαν τα ρομαντικά μυθιστορήματα και οι νουβέλες που διάβαζα.
Έκανα όνειρα και ταξίδευα μαζί με τους πρωταγωνιστές μέσα από τους έρωτες, τα λάθη και τα πάθη τους.
Κι ήλπιζα, μεγαλώνοντας να μου δινόταν αυτή η ευκαιρία να ζούσα κι εγώ έναν τέτοιο έρωτα.
Μεγάλο και δυνατό.

Άντρες στη ζωή μου ήρθαν. Στην αρχή ενθουσιάστηκα, μετά έζησα κάποιες εφήμερες σχέσεις, πήρα κι έδωσα πράγματα, όμως με κανέναν τους δεν κατάφερα να γευτώ έστω και λίγο την αληθινή γεύση του έρωτα.
Γιατί κανείς τους δεν μπορούσε να μου προσφέρει αυτό που τόσο λαχταρούσα.
Τη θάλασσα μέσα στην οποία επιθυμούσα όσο τίποτε άλλο να κολυμπήσω.
Μέχρι που απογοητεύτηκα και έκλεισα τα όνειρά μες το συρτάρι του μυαλού μου. Και οι μέρες περνούσαν δίχως καμιά σημασία.
Το έριξα στην εργασιομανία.
Και η καθημερινότητα μου κατάντησε αυτό που φοβόμουν.
Βουβή και άγευστη.

Και μετά, έτσι απλά και μαγικά, δίχως να το επιδιώξω, ήρθες εσύ.
Εσύ μοναδικέ μου έρωτα.
Εσύ που περίμενα μια αιωνιότητα.
Ήρθες και όλα τα άλλα έσβησαν.
Χάθηκαν.
Και μείναμε μόνοι. Εσύ κι εγώ.
Χορευτές στους ρυθμούς ενός τρελαμένου ταγκό. Παρασυρμένοι στους ρυθμούς ενός φλογερού έρωτα.
Κι ήμουν τόσο μα τόσο ευτυχισμένη!
Δεν μπορούσα να πιστέψω αν όλα αυτά ήταν πραγματικότητα ή ένα αποκύημα της φαντασίας μου.
Ζούσα! Ζούσα και περίμενα κάθε βράδυ εσένα.
Να μου χτυπήσεις την πόρτα και να με κλείσεις στην αγκαλιά σου.
Κι έκανα όνειρα. Όνειρα που έμοιαζαν να είναι αληθινά. Τόσο αληθινά που με έκαναν να μην μπορώ να δω την πραγματική ουσία.
Το ψέμα.
Το ψέμα μέσα στο οποίο είχα βυθιστεί και δεν καταλάβαινα ότι ζούσα.
Μου το φώναζαν, οι φίλοι, οι γνωστοί, όμως, εγώ είχα κατεβάσει ρολά και δεν έβλεπα τίποτα μπροστά μου.
Τίποτα πέρα από τα κατάμαυρα μάτια σου. Εκεί ταξίδευα κάθε βράδυ κάνοντας όνειρα για εμάς τους δύο.
Πως μία μέρα θα ξυπνούσαμε μαζί αγκαλιά.
Πως εσύ δεν θα έφευγες κρυφά μες τη νύχτα. Με μόνο μάρτυρα το φεγγάρι. Κι εμένα ξαπλωμένη σε μουσκεμένα από τα δάκρυα σεντόνια.

Μέχρι που ένα πρωί ήρθε η αλήθεια και μου είπε καλημέρα.
«Αυτός που αγαπάς, μόλις παντρεύτηκε μία άλλη. Ξέχνα τον και προχώρα στη ζωή σου. Είναι σκληρό το ξέρω. Έδωσες τόσα και πήρες άλλα τόσα. Ας ήταν και για λίγο.
Έζησες αυτό που αποζητούσες . Τον έρωτα στην πλήρη του μορφή. Ώρα να ξεδιπλώσεις τα φτερά σου και να πετάξεις μακριά. Πέτα ψηλά! Γιατί σίγουρα κάπου εκεί υπάρχει και για σένα μια αληθινή αγκαλιά που σε αναζητά.»

Κι έτσι απότομα όπως ξύπνησα, έμαθα και να ζω χωρίς εσένα.
Πληγώθηκα, έκλαψα, θύμωσα μαζί σου, όμως σε συγχώρησα.
Γιατί οι στιγμές που ζήσαμε ήταν όμορφες και ξεχωριστές.
Και ό,τι κι αν έγινε θα μείνουν στην αιωνιότητα να θυμίζουν πώς εμείς κάποτε υπήρξαμε μαζί.
Ένα άστρο που έσβησε.
Λένε πώς καλύτερα να ζήσεις έναν έρωτα παράταιρο κι ας είναι και για λίγο παρά να μην τον γνωρίσεις ποτέ. Άρα μάλλον σου οφείλω ευχαριστώ γιατί σε έζησα.
Αντίο, λοιπόν, ψέμα μου, και να προσέχεις!

LoveLetters