Γράφει η Ελένη Σάββα
Να την ζεις τη ζωή. Να την ζεις, με όλο σου το είναι. Κι αν θες να πεις σ’αγαπώ, να το λες. Κι αν θες να πεις συγγνώμη, πες το με σιγουριά. Τα συναισθήματα σου, να τα εκφράζεις. Να μην αφήνεις τίποτα ανείπωτο. Το βράδυ, όταν θα πηγαίνεις για ύπνο, να είσαι σίγουρος πως τα είπες όλα. Να είσαι σίγουρος πως δεν έμεινε ούτε μισή λέξη που ήθελες να πεις και δεν είπες.
Πολύτιμο πράγμα ο χρόνος, μα δεν μπορούμε να τον ελέγξουμε. Ελέγχουμε τις πράξεις, τα λόγια μας, μα όχι τον χρόνο. Αυτός περνάει, χωρίς να μας ρωτήσει αν είπαμε κι αν κάναμε όλα αυτά που θέλαμε. Και περνάει, κι εμείς μετανιώνουμε, γιατί κάποτε όντως είναι πια πολύ αργά.
Κάνε τη χάρη στον εαυτό σου να χαμογελάς! Αν έχεις την υγεία σου, χαμογέλα. Κάνε αυτό που θέλεις, πες αυτό που έχεις στο μυαλό σου και ρίξε ένα χαμόγελο.
Το αύριο, κάποτε είναι πολύ αργά. Το μετά, κάποτε αργεί πολύ. Ό,τι έχουμε, είναι το παρόν. Το τώρα. Μίλα τώρα, αγάπησε τώρα, αγκάλιασε τώρα. Κι αν αγαπάς, μην κοιμηθείς ποτέ χωρίς να εκφράσεις την αγάπη σου. Μην κοιμηθείς έχοντας κάτι να πεις. Ποτέ δεν ξέρεις…
Να εκφράζεσαι, ακόμα κι αν η έκφραση σου είναι προσωπική. Μην τα κρατάς μέσα σου, μην γεμίζεις την καρδιά σου κακία και θυμό. Να την γεμίζεις αγάπη, λέξεις, μουσική, ζωγραφιές, φύση… Να την γεμίζεις αγάπη.
Να δίνεις αγάπη, να γίνεις απλόχερα αγάπη, κανείς δεν έγινε φτωχός δίνοντας αγάπη! Κι ας μην σου επιστραφεί ποτέ πίσω, εσύ θα ξέρεις πως έδωσες αγάπη! Τι χρειάζεται περισσότερο απ’ όλα ο κόσμος; Αγάπη. Αγάπη, και πάλι αγάπη. Άστην αγάπη σου να πάρει μορφή. Άστην να γίνει η μορφή έκφρασης σου. Γίνε ολόκληρος αγάπη, αγάπα δίχως όρια και κανόνες.
Αγάπα, ζήσε και κάνε πάντα αυτό που νιώθεις! Μην τις αφήνεις τις στιγμές να περνούν…