Γράφει η Ζωή Τριανταφυλλοπούλου
Τι θα γίνει τώρα μού λες;
Δεν φτάνει που έχω τόσο καιρό να σε δω, δεν φτάνει που μου την κοπάνησες το καλοκαίρι που μας πέρασε γιατί σε καλούσε ο νέος – μεγάλος έρωτας ζωής (άλλος ένας;) για ρομαντικές διακοπές και είχες όνειρο να χτυπήσεις Αυγουστιάτικα μία Σαντορίνη με το συναίσθημα στα κόκκινα.
Δεν φτάνει που μου απαντάς στα μηνύματα μού οπότε το θυμηθείς γιατί βλέπεις μου έγινες και γυναίκα καριέρας και μετακόμισες μόνιμα έξω από εδώ κυνηγώντας τα όνειρα σου και που χρόνος για την κολλητή συμμαθήτριά από τα παιδικά σου χρόνια που σε καμαρώνει να προχωράς, να ανθίζεις, να ανεβαίνεις όλο και ψηλότερα σε θέλω και έχω και που ξεροσταλιάζει για μία σου απόκριση για κάτι άλλο εκτός από ένα ακόμη emoji γκριμάτσα βλέπε γρήγορη απάντηση.
Δεν φτάνει που τα τηλεφωνήματα μας έχουν γίνει σχεδόν τηλεγραφικά, που λέμε δύο κουβέντες και κλείνουμε, που μόνιμα τρέχεις και δεν έχεις χρόνο, που όλο θέλουμε κάτι παραπάνω να πούμε, πιο πολύ να γελάσουμε, να κοιταχτούμε στα μάτια σε μία βίντεο κλήση και να τα έχουμε πει όλα αλλά…
Όλο έρχεσαι γαμώτο, όλο μου λες ότι έχεις κουραστεί, ότι θα ζητήσεις άδεια και θα γυρίσεις για λίγο στην γειτονιά στο πατρικό σου και θα είμαι ο πρώτος άνθρωπος που θα δεις στην επιστροφή στην πατρίδα.
Η πρώτη σου αγκαλιά, ο πρώτος καφές δυνατός χωρίς γάλα όπως μας αρέσει. Μαζί…
Και θα ‘ναι σαν να μην πέρασε μια μέρα. Και θα ξαναγίνουμε διπλανές σε κείνο το θρανίο που ανταλλάσσαμε συνθηματικά μηνύματα που μόνο εμείς ξέραμε τι σημαίνουν.
Όταν όμως λες ότι θα έρθεις να έρχεσαι λοιπόν.
Γιατί οι καιροί και οι εποχές φεύγουν, οι στιγμές χάνονται ανεπιστρεπτί, εγώ νιώθω ξένη μέσα σε άγνωστους και δεν θέλω να με εξηγώ πουθενά πλέον. Μεγαλώνω και δεν με σκορπάω εύκολα πιά, δεν έχω να πείσω για τίποτε κανένα.
Έχω τόσα πολλά να σου πω, σιχάθηκα το zoom, δεν θέλω άλλο έτσι φτάνει
Έχω τόσες αξόδευτες αγκαλιές για σένα, χωρίς εξήγηση.
Έχω και δάκρυα για όλα τα πού είσαι τώρα που έγιναν πουθενά εδώ.
Μού λείπεις φιλενάδα
Να έρθεις λοιπόν όχι μόνο να το λες…
Τελείωνε επιτέλους…