Γράφει ο Σάκης Χαλβαντζής.
Αυτά τα φεγγάρια είναι για να μετράς τις ήττες σου. Όσες θυμάσαι, όσες σε καίνε ακόμη, όσες είναι μετρήσιμες τέλος πάντων.
Ανοίγεις ένα μπουκάλι ουίσκι και ζαλίζεις το κεφάλι σου.
Έρωτες που τους τόλμησες αλλά δεν θα μιλήσουν ποτέ. Θα μείνουν κρυφοί. Ουρλιάζουν όμως μέσα σου. Περιμένουν το ξημέρωμα για να καταλαγιάσουν, για να λυτρωθούν. Έρωτες με αναγραφόμενη ημερομηνία λήξης. Με ελάχιστη διάρκεια ζωής.
Έρωτες – δρόμοι. Δρόμοι ανηφορικοί. Δρόμοι γεμάτοι σκοτάδια και στροφές που σου κόβουν την ανάσα. Άνθρωποι και συναισθήματα μεσοπέλαγα να ψάχνουν σανίδα σωτηρίας. Κορμιά που δεινοπαθούν να χορτάσουν την πείνα τους. Ακούς τις ανάσες τους να πνίγονται ανάμεσα σε κάθιδρα σεντόνια και νιώθεις το στομάχι σου να δένεται κόμπος.
Έγκλειστοι οργασμοί, πίσω από πόρτες και παράθυρα. Ψηλά στα μπαλκόνια. Ψηλά στον ουρανό. Τους νιώθεις. Ακούς τις νύχτες το πνιχτό τους γέλιο. Πνίγονται κι αυτοί, μη βρίσκοντας την απαιτούμενη δύναμη να πετάξουν. Εγκλωβίζονται στο χρόνο, αναπολώντας στιγμές.
Αναπολώντας υποσχέσεις αιώνιας πίστης και αφοσίωσης.
Έρωτες που κατέληξαν μίσος. Αγκαλιές που απομυθοποιήθηκαν, εμφανίζοντας όλη τη δυσωδία που έκρυβαν επιμελώς πίσω τους.
Έρωτες που αποκάλυψαν την “τρωκτική” τους φύση, ροκανίζοντας και τα τελευταία απομεινάρια της ψυχής μας.
Όνειρα που πάλεψαν πολύ, για να φτάσουν στην εκπλήρωση, μη γνωρίζοντας την προγεγραμμένη τους κατάληξη.
Τι ζωή και τούτη.