Ένιωσα το κενό, ακούγοντας το όνομά σου

Γράφει η Γεώρα

Έχεις αισθανθεί ποτέ το κενό; Εκείνη τη λέξη που σε πνίγει, το συναίσθημα που σε παγώνει. Πήγα να μιλήσω για τον έρωτα, γι’ αυτό το συναίσθημα που δεν έχει ομοιό του, το ομορφότερο συναίσθημα, την περίοδο της ζωής ενός ανθρώπου που εξουσιάζεται από αυτόν και είναι στα καλύτερά του. Και δεν είχα λέξη να πω.

Με καταλαβαίνεις; Κόλλησα. Δεν ένιωθα. Και αυτό ήταν ολέθριο. Να μην μπορώ να φτιάξω μία πρόταση για τον έρωτα, να μην τον νιώθω. Πάει, τελείωσε. Μου τελείωσες. Χάθηκες και μαζί σου χάθηκε και η φλόγα που σιγόκαιγε για σένα.

Ένιωσα το κενό στο άκουσμα του ονόματός σου. Μα πιο πολύ κενή ένιωσα απέναντι στη θέαση του έρωτα, απέναντι στη θέαση του δικού σου έρωτα. Πλέον ξένος, και ταυτόχρονα τόσο γνώριμος. Πλέον χώρια, οι έρωτές μας. Σε ένα χώρια που δεν είδε ποτέ την ουσιαστική κατάληξη του μαζί, σε ένα χώρια που ίσως και να είναι καλύτερα γιατί μου χαρίζει περισσότερο οξυγόνο. Σε ένα χώρια που χορεύει ταγκό πλέον με το κενό και όχι με τον Έρωτα.