Γράφει η Ιωάννα Ντρε
Δεν είσαι πια δικός μου. Δεν είσαι πλέον ο άνθρωπός μου. Είσαι όμως η αγάπη μου η παντοτινή. Πάντα θα υπάρχεις στη καρδιά μου. Η αγάπη πεθαίνει αν το θέλουν και οι δύο. Για σένα δε ξέρω, εγώ όμως ακόμα σ’ αγαπώ. Έτσι είναι η αληθινή αγάπη. Δε σβήνει ποτέ.
Άραγε εγώ υπάρχω στη δική σου καρδιά ακόμα; Απέμεινε τίποτα να με θυμίζει; Ίσως καμιά θύμηση που και που σα μια εμπειρία που έζησες και τελείωσε.
Πάνε χρόνια που έφυγες αλλά ακόμα εγώ σε θυμάμαι. Ακόμα σε σκέφτομαι. Ακόμα γυρνάνε αναμνήσεις στο μυαλό μου από τις στιγμές μας. Αναπολώ τις στιγμές μας.
Είχες πει ότι ήθελες λίγο χρόνο και ίσως να ξανά ήμασταν μαζί. Περίμενα. Εγώ η ηλίθια περίμενα και ήλπιζα ότι θα ξανά γυρνούσες.
Δεν έβλεπα καθαρά τότε. Ήμουν πολύ ερωτευμένη μαζί σου και πίστεψα ότι απλά ήθελες λίγο χρόνο γιατί είχες κουραστεί που κάποιες φορές τσακωνόμασταν και δε το άντεχες.
Δεν έβλεπα καθαρά τότε για να καταλάβω ότι ήθελες χρόνο απλά για να με αποφύγεις σιγά σιγά. Για να με ξεφορτωθείς όσο πιο ανώδυνα γινόταν. Δεν έβλεπα ότι είχες ξενερώσει μαζί μου. Χωρίς πως και γιατί. Απλά είχες βαρεθεί, είχες κουραστεί. Δε με ήθελες πια.
Περίμενα για καιρό να σε ξαναδώ μέχρι που τελικά δε σε ξαναείδα ποτέ.
Έμαθα να ζω με την απουσία σου. Έμαθα να ζω μακριά σου.
Δεν έμαθα όμως να ξεχνάω. Δεν έμαθα να ξε αγαπάω. Δεν έμαθα πως να μην πονάω, γιατί μια καρδιά που είναι μόνη και αγαπάει κάποιον που δεν έχει πονάει. Ακόμα κι έτσι όμως έμαθα να ζω έτσι.