Σ’αυτή τη ζωή, δικαιούμαι να απολαμβάνω τα λάθη μου!

Γράφει η Ζωή Τριανταφυλλοπούλου

Μια μόνιμη συστολή. Μια φωνούλα από μέσα που τελικά επιβάλλεται.
Μη φέρεις αντίρρηση.
Μην πας κόντρα.
Πρόσεχε πως θα πεις ότι δεν συμφωνείς. Πρόσεχε γιατί δεν σε καταλαβαινουν. Γιατί είσαι πολύ χύμα πουλάκι μου εσύ και τόσο ανοιχτή στο μυαλό και τη σκέψη που καταντάς σχεδόν αλαφροισκιωτη, σχεδόν αερικό. Και κάπως έτσι καταλήγεις να αυτοπεριορίζεσαι. Και κάπως έτσι αναζητάς τον κηδεμόνα σου. Τον Γερμανό σου που έλεγε η διαφήμιση κάποτε.
Και νατος. Έρχεται κατ επανάληψη στις πολύ στενές σου σχέσεις και μ αρέσει που απορείς κιόλας..
Εσύ τον καλείς. Και τον επιλέγεις σαν δάσκαλο. Τι υποσυνείδητο διάτρητο είναι τούτο που δεν μπορεί να διανοηθεί το δικαίωμα σου στην τρέλα, στη λάθος κίνηση, στη λάθος στιγμή. Να γιατί γεμισες κριτές. Συλλογή κανονική. Και δέχεσαι κριτική πολλά χρόνια τώρα. Σε κάθε τάχα μου στραβοτιμονια έρχεται κι ο πέλεκυς. Η διόρθωση, η επίπληξη μαζί με ένα μίνι λογιδριο περί σωστής συμπεριφοράς ή στάσης. Κι όταν εκφράζεις την απορία γιατί συνεχώς καλεισαι να αιτιολογησεις το λάθος στα μάτια του άλλου, γιατί και πως πήρε το δικαίωμα να στη λέει με κάθε ευκαιρία η απάντηση αποστομωτικη για σένα που τη διάβαζεις κασέτα για μενα που τη ζω. “Θέλω το καλό σου και σου δείχνω συνεχώς τα λάθη σου γιατί θέλω να γίνεις καλύτερη” . Πόσα θέλω διαβάσες μόλις τώρα; πολλά εεε. Μόνο που αυτά είναι τα θέλω του άλλου. Όχι τα δικά μου.
Ξέρω τι σκέφτεσαι. Ξέρω ότι φταίω γιατί το έχω επιτρέψει να γίνεται κατεστημενη κατάσταση πια. Σε σημείο να νιώθω πως έτσι πρέπει να ζω.
Ευτυχώς όμως υπάρχουν και ώρες σαν και τώρα που σ αυτή την ατάκα και τους καλοθελητες της δικής μου εξέλιξης έχεις εαυτε μου απάντηση που τσιριζει από μέσα και θες να τη φωνάξεις καθαρά και δυνατά σαν πολέμου ιαχη: Δεν θέλω να γίνω καλύτερη για τα δικα σας μέτρα και ματια. Δεν επιθυμώ άλλες αιτιολογίες για το καλό μου. Θέλω να είμαι εγώ και να γίνομαι αυτό που εγώ νιώθω όχι αυτο που εσείς έχετε αποφασισει ότι θελετε να σας είμαι.
Αφηστε με να είμαι επιτέλους…
Δεχτειτε εμένα και τα ανάρμοστα λάθη μου κι άφηστε με να μάθω από αυτά!
Αλλιως μη εκπλαγείτε που θα με δείτε να απομακρύνομαι.
Δικαιούμαι να απολαύσω τα λάθη μου…