Γράφει η Δήμητρα Γιαννοπούλου
Και ξαφνικά : Έρωτας!
Ήταν εκεί ακριβώς που δεν τον έψαξες. Ήταν εκείνος ακριβώς που δεν περίμενες.
Ήταν αυτός, κι ήταν για σένα. Και κάπως έτσι, τόσο – φαινομενικά- απλά, ξυπνάς με χαμόγελο, οδηγείς με χαμόγελο, εργάζεσαι με χαμόγελο, κοιμάσαι με χαμόγελο…
Κάνεις υπερπροσπάθεια να συγκεντρώσεις το μυαλό σου, που έχει γίνει μαρμελάδα.
Ξαφνικά, μπαίνεις και πάλι στο τρυπάκι να περιμένεις εκείνο το μήνυμα, που – ναι ρε φίλε- έρχεται!
Κι εκείνη τη στιγμή οι παλμοί της καρδιάς σου αυξάνονται και το στομάχι σου γαργαλάνε οι πεταλούδες ( ναι, αυτές που έπαιρνες όρκο πως έχουν ψοφήσει…).
Εσύ, που διατυμπάνιζες καιρό τώρα, πως δε θα την ξαναπατήσεις…
Να, λοιπόν, που την πάτησες και μάλιστα το ευχαριστιέσαι.
Απ’το στόμα σου βγαίνουν και πάλι φράσεις του στυλ “Εγώ, θα το ζήσω” , “όπου μας βγάλει”, “αδιαφορώ για τις συνέπειες” κτλ…
Κι ίσως τελικά, αυτό να είναι ο έρωτας: Ένα μόνιμο χαμόγελο στο πρόσωπο (ξέρεις, απ’αυτά που διαφημίζουν οδοντόκρεμες) και εκείνο το θάρρος που λείπει πάντα από τους βολεμένους και τους μίζερους…
Αυτό που αψηφά τη λογική, τα “πρέπει”, τον νόμο των πιθανοτήτων και του Μέρφι.
Αυτό, που σου μαθαίνει να χάνεις, έχοντας όμως πρώτα κερδίσει “στιγμές αθανασίας”…
“Στιγμές τρόπαια” στην πάντα άνιση μάχη μεταξύ έρωτα και χρόνου.
Ζωής και θανάτου.