Ούτε κι εγώ θα ομολογήσω.. ότι σ’αγάπησα πολύ!
Γράφει η Τάνια Αναγνώστου.
Ούτε και εγώ θα ομολογήσω πως σ’αγάπησα πολύ.
Γι’αυτό φεύγω.
Δεν έχω τη δύναμη να σ’ αντιμετωπίσω.
Κατάφερες να ρίξεις όλες τις άμυνες που είχα υψώσει μπροστά μου.
Σε παραδέχομαι.
Έπαιξες, όμως, με τη φωτιά και όταν τα βάζουμε μαζί της σπάνια τη βγάζουμε καθαρή.
Μπορεί στην αρχή να φαίνεται πως τη δαμάζουμε, αλλά στο τέλος μας καίει.
Κάποιοι άνθρωποι φοβούνται τον έρωτα.
Ανάμεσα σε αυτούς και εγώ.
Μη βιαστείς να με κρίνεις και να με πεις άνθρωπο κενό και επιφανειακό.
Έμαθα να τον φοβάμαι, να τον τρέμω και να τον συνδέω με τον πόνο.
Όταν ερωτεύεσαι γίνεσαι ευάλωτος, τρωτός.
Όταν όμως, σε πληγώνουν στο ίδιο σημείο πολλές φορές , αυτό μουδιάζει και από ένα σημείο και μετά σταματά να πονά.
Φεύγω, λοιπόν, δεν έχω τη δύναμη, δε θέλω να με ξαναδώ έτσι.
Μπορεί να μη θες εσύ να με πονέσεις, θα με πονέσουν όμως οι προσδοκίες που θα έχω εγώ για σένα.
Κάθε φορά που θα μου προσφέρεις κάτι, εγώ θα ζητώ παραπάνω και όλα αυτά γιατί δε μπορώ να εμπιστευτώ.
Θα φύγω χωρίς εξηγήσεις.
Δε θα σου ξαναστείλω μήνυμα ούτε θα σου τηλεφωνήσω.
Θα σε κάνω να αναρωτηθείς τι συμβαίνει πανικόβλητη.
Θα με βρίσεις, το ξέρω, αλλά δε με νοιάζει.
Έτσι έμαθα.. Να φεύγω.
Όταν συναντιούνται δυο άνθρωποι κουβαλάνε ένα παρελθόν, ένα ποινικό.
Κάποιες φορές είναι αβάσταχτο και βαρύ.
Ορισμένοι επιλέγουν να το φορτώσουν στον άνθρωπο που έχουν απέναντί τους, άλλοι να το κάψουν και να προχωρήσουν παρακάτω και άλλοι, μέσα στους οποίους ανήκω και εγώ, επιλέγουν να τους στοιχειώνει το παρόν και να τους εγκλωβίζει.
Με μυαλό θολό ψάχνω τα κλειδιά της μηχανής.
Με γρήγορες κινήσεις φοράω το δερμάτινο τζάκετ, το ρολόι με το ξεφτισμένο λουράκι, ανοίγω την πόρτα και φεύγω..
Η βροχή μουσκεύει τα ρούχα και τα μαλλιά μου, αλλά δε με νοιάζει.
Βάζω τη μηχανή μπροστά και φεύγω.
Τρέχω και το μυαλό μου αδειάζει.
Αφήνω πίσω τα πάντα και ζω τη στιγμή.
Πάντα αυτό έκανα άλλωστε..
Στα δύσκολα έπαιρνα τη μηχανή και έφευγα.
Με βοηθούσε να δραπετεύσω όταν πιεζόμουν και ένιωθα να πνίγομαι.
Έτσι και τώρα. Μέσα σε μια νύχτα, μέσα σε μια στιγμή αυτά που ζήσαμε έγιναν παρελθόν.
Αυτό το παρελθόν επιλέγω να το κάψω. Θέλω να το δω να τυλίγεται στις φλόγες και να γίνεται στάχτη.
Δεν είμαι σκληρός.
Απλά ξέρω πως είναι να κουβαλάς κάτι μέσα σου μια ζωή, να έχει ριζώσει και να μη μπορείς να ξεφύγεις με τίποτα από αυτό.
Αντίο..