Μια αγκαλιά και ένα “είμαι εδώ για σένα” ζητάω…

Γράφει η Ζωή Τριανταφυλλοπούλου

Τώρα που κρυώνει ο καιρός, τώρα που ο ήλιος μας μένει εκτός, τώρα καρτεράς οι μέρες να είναι αλλιώς. Να βλεπόμαστε στα μάτια πιο πολύ. Να καθόμαστε δίπλα δίπλα πιο συχνά. Να απολαμβάνουμε ζεστά ποτά και γλυκές κουβέντες. Να ζητάμε τη θαλπωρή στην αγκαλιά και να γίνεται το μαζί κουβέρτα που ζεσταίνει. Ζεσταίνει ό,τι δεν παλεύεται σε τούτη την αρένα, μαλακώνει το όλο και πιο γρήγορα που ζητείται από σένα.

Χωρίς πολλές αναλύσεις, χωρίς πολλές εξηγήσεις. Ένα είμαι εδώ για σένα να είναι αρκετό. Να σου κρατήσει τα χέρια που τρέμουν κατάκοπα στο τέλος μιας ημέρας παλαβής, να σε αγκαλιάσει χωρίς να ρωτήσει πως και γιατί. Να είναι και να γίνεται το σπίτι του χειμώνα σου. Η φωλιά που θα σε φυλάει από τα αγρίμια εκεί έξω… Μια κρυψώνα ζεστή που θα σ’ αφήνει να είσαι χωρίς τις πανοπλίες σου, τις μάσκες σου, τα καρφωτά φορεμένα χαμόγελα σου για τις επιταγές του κόσμου.
Να είναι για σένα η φλόγα, που θα ζεστάνει όλα τα παγωμένα δεν και τα απορημένα σου γιατί. Αυτά που έκρυψες καιρό στο κουτάκι της τάχα μου λήθης, αλλά υποσυνείδητα ανακαλείς κάθε φορά στα ζόρια σου.

Και μετά ξύπνησες.. Και διαπιστώνεις για άλλη μια φορά ότι είσαι μόνος/η. Με τις αμυχές σου και τις γωνίες σου. Και το συγκρατημένο σου χαμόγελο, μαγκωμένο στους φράχτες ενός κήπου μαραμένου από περασμένους από πάνω του Χειμώνες πολλούς, να συνοδεύει δυο μάτια μόνιμα υγρά, από αυτό το πολύ νερό που κουβαλάς και δεν έχεις που να το προσφέρεις. Αυτό το μοναδικό ατελές σου εγώ. Χωρίς αυτή την πολυπόθητη αγκαλιά.

Κι είναι Χειμωνάς πια… Ευτυχώς όμως είναι Κυριακή και μπορείς να επιτρέψεις στον εαυτό σου να κουκουλωθεί περισσότερο, να σκεπάσει με στοργή το κρύο του κορμί. Να ζεσταθεί έτσι και να κρύψει πάλι το κουτάκι που λέγαμε πριν.
Με ένα επιπλέον δεν…
Και σήμερα…