Μην αρκείσαι στα λίγα, αλλά σε όσα αξίζεις

Γράφει η Έφη Παναγοπούλου

Από μικρή ακούω συνέχεια να αρκούμαι στα λίγα. Να μην κυνηγάω τα πολλά, γιατί ευτυχισμένος είναι αυτός που έχει λίγα στη ζωή του και είναι καλά. Δεν μου εξήγησαν όμως να μην αρκούμαι σε ψίχουλα. Έτσι έμαθα να αρκούμαι στα λίγα, να μην κυνηγάω τα πολλά. Έμαθα να ζω με ψίχουλα,
ψίχουλα αγάπης, ψίχουλα στοργής. Να μη κυνηγάω τα πολλά, να μη κυνηγάω τα όνειρα μου. Να εκφράζω τα συναισθήματά μου μέχρι εκεί που πρέπει, γιατί το παραπάνω είναι πολύ και κάποιον θα πνίξω συναισθηματικά. ‘Ετσι πάντα πνιγόμουν εγώ, γιατί έφτανα μέχρι αυτό το λίγο μου.

Έμαθα να μη κριτικάρω για να μη κριθώ. ‘Εμαθα να μη πνίγω ψυχολογικά τους ανθρώπους και έτσι πνιγόμουν εγώ. Έμαθα να μιλάω απότομα για να μην εκφράζω τα πραγματικά συναισθήματά μου. Έμαθα να αγαπάω δυνατά και να μην αγαπιέμαι. Έμαθα να τρέχω για όλους και κανείς για εμένα. Έμαθα να ζω με τα ψίχουλα που έπαιρνα για να είμαι ευτυχισμένη.

Και κάπου εκεί το παραμύθι φτάνει στο τέλος του. Αρχίζω να διεκδικώ, να ζητάω, όχι τα πολλά αλλά τα βασικά. Να διώχνω τους τοξικούς μα και να φεύγω μόνη μου, όταν γίνομαι εγώ τοξική.
Να αγαπάω αλλά να μη με νοιάζει αν αγαπιέμαι, εγώ θα αγαπάω.

Σταμάτησα να πνίγομαι συναισθηματικά και άρχισα να τρέχω μόνο για όσους θέλω και δεν με νοιάζει ποιοι θα τρέξουν για εμένα. Δίνω βοήθεια χωρίς να μου ζητείται, άλλωστε η βοήθεια δεν ζητείται ποτέ, την ψυχανεμίζεσαι για όσους αγαπάς.

Άρχισα να ζητάω τα πολλά, μέχρι εκεί όμως που φτάνει το χέρι μου και η καρδιά μου, όχι παραπάνω, γιατί μέχρι εκεί είμαι ευτυχισμένη. Έμαθα ότι τα ψίχουλα δεν είναι τα όνειρά μου και ότι η ζωή  σου δίνει όχι πάντα αυτό που θες αλλά σίγουρα αυτό που αξίζεις.

Και έτσι άρχισα να ζω…Όχι με ψίχουλα, αλλά με τα λίγα. Τα λίγα που με έκαναν εμένα ευτυχισμένη.