Στα μεγάλα λόγια, μην περιμένεις μεγάλες πράξεις

Γράφει η Λία Ευαγγελίδου

Ναι, πιστεύω στη θεία δική! Ναι, πιστεύω ότι το άδικο δεν ευλογείται! Ναι, πιστεύω ότι η ζωή επιστρέφει συμπεριφορές! Και πραγματικά όταν βλέπω τη ρόδα να γυρίζει και να δικαιώνομαι γουστάρω. Ναι ρε, γουστάρω πολύ και γελάω με ύφος θριαμβευτή.

Και ξέρετε γιατί; Γιατί εγώ ξέρω τι είμαι και τι αξίζω. Γιατί όταν εγώ μιλούσα κανείς δεν άκουγε. Όταν εγώ μιλούσα, κανείς δεν πίστευε. Ναι πραγματικά, είναι το καλύτερο μου όταν ακούω συγγνώμες και βλέπω ύφος μεταμέλειας στα μάτια αυτά που κάποτε με ειρωνεύονταν.
Γουστάρω όταν αποδεικνύεται ότι έκαναν λάθος.

Αλλά το γαμώτο είναι ότι όταν έρχεται η δικαίωση δεν σε νοιάζει πια. Γιατί έχεις πονέσει μόνη και ο φταίχτης δεν ήταν εκεί να σε πάρει αγκαλιά. Γιατί όταν τα βραδιά έκλαιγες με λυγμούς δεν ήταν εκεί κανείς να σου σκουπίσει τα δάκρυα. Γιατί όταν πάλευες με θεούς και δαίμονες να νικήσεις τον πόνο που σε κέρασαν, εκείνοι έπιναν στην υγεία του μαλάκα. Γιατί όταν έσερνες τα πόδια σου κουβαλώντας μια ματωμένη καρδιά και μια ψυχή γεμάτη παράπονα για το άδικο που σε πνίγει,ο θύτης γελούσε νιώθοντας θεός

Ό,τι έκαναν θα το πληρώσουν, απλά όταν το μάθεις, όταν δικαιωθείς, δεν σε ενδιαφέρει. Γιατί τα πέρασες όλα μόνη σου και είδες ότι αντέχεις. Λυγίζεις αλλά αντέχεις. Τουλάχιστον σε όλη αυτή την καμπή της ζωής σου μαθαίνεις τι θες και κυρίως τι δεν θες, τι αντέχεις και τι ανέχεσαι ή τι δεν αντέχεις και τι δεν ανέχεσαι. Και το κυριότερο, μαθαίνεις να μην δίνεις τα πάντα από την αρχή. Να κρατάς κάτι για σένα.

Όταν αξίζει κάτι, τότε να δίνεις και την ψυχή σου. Μόνο όταν εκτιμάται κάτι να τα προσφέρεις όλα απλόχερα. Στα μεγάλα λόγια να μην περιμένεις μεγάλες πράξεις. Να κρατάς κάτι για σένα και κάνε ένα μικρό οχυρό στην καρδιά σου πριν την χαρίσεις. Γιατί δεν αξίζουν να δουν όλοι το μεγαλείο της ψυχής που κρύβεις μέσα σου! Δεν εκτιμάται πάντα!