Γράφει η Δέσποινα Χατζάκη.
Πόσο λάθος κάνουμε όταν εγκλωβιζόμαστε στη ρουτίνα της καθημερινότητας και βάζοντας τον “αυτόματο πιλότο” μετράμε απλά τις ώρες, τις μέρες, τις στιγμές για να περνάει η ζωή. Πόσο ανόητα σκεφτόμαστε όταν θεωρούμε τη ζωή δεδομένη και παντοτινή!
Αφήνουμε να γλιστρούν από τα χέρια μας οι στιγμές χωρίς να τους δίνουμε την αξία που τους πρέπει. Θεωρούμε δεδομένο το ότι αντικρίζουμε τον ήλιο κάθε πρωί και δε νιώθουμε τυχεροί που έχουμε αυτό το προνόμιο. Ξεχνάμε να τον κοιτάξουμε κατάματα, να του χαμογελάσουμε και να αρπάξουμε τις χαρές που μας προσφέρει.
Δε γιορτάζουμε τα απλά και τα καθημερινά μας, αλλά περιμένουμε να έρθουν τα μεγάλα και τα σπουδαία και να μας χτυπήσουν την πόρτα. Ωστόσο η ζωή τρέχει. Πόσο λάθος κάνουμε όταν μένουμε μόνο θεατές στο πέρασμά της. Οι στιγμές, οι ώρες, οι μέρες, τα χρόνια περνούν και δε γυρίζουν ξανά. Κι έρχεται κάποτε ο καιρός που κοιτάς πίσω και συνειδητοποιείς πως η ζωή έφυγε. Τι κάνεις; Ετοιμάζεσαι να ζήσεις τη δεύτερη; Είναι σίγουρο, δεν έχει άλλη!
Μην κάθεσαι να μετράς ώρες στενάχωρες, βαρετές και αδιάφορες. Φρόντισε να πολλαπλασιάζεις τις αξέχαστες, τις καλές στιγμές, αυτές που γέλασες, που τραγούδησες, που πέρασες καλά. Μην επιτρέπεις στη μιζέρια και καθετί αρνητικό να σου “μικραίνει” τη ζωή.
Τραγούδα, γέλα, ζήσε! Μην υπάρχεις απλά! Ξεκίνα ΤΩΡΑ!
