Το κέρδισες με το σπαθί σου, το να μην με νοιάζεις πια..

Γράφει η Αλεξάνδρα Φαρμάκη

Κι έρχεται και η στιγμή που σταματάς να νοιάζεσαι. Σταματάς να σκέφτεσαι. Δεν σε ενδιαφέρει πού είναι, τι κάνει, πού θα μπορούσατε να είστε.. 

Δεν σε ενδιαφέρει αν του λείπεις. Δεν σε ενδιαφέρει αν σ’αγαπάει ακόμα, ή ακόμα κι αν σ’αγάπησε ποτέ. 

Κάποια στιγμή, απλά παύουν να σε νοιάζουν όλα αυτά. 

Παίρνει χρόνο, δεν είναι εύκολο. Δεν είναι εύκολο να αποδεχτείς πως για σένα ήταν ο ένας και για εκείνον ήσουν άλλη μία στο λογαριασμό. 

Παίρνει χρόνο να αποδεχτείς πως το “αμοιβαίο” δεν υπήρξε ποτέ. 

Όμως έρχεται μια στιγμή, ανύποπτη. Τυχαία. Σκάει πάνω σου σαν μετωπική που σε περίμενε από καιρό να περάσεις και να συναντηθείτε. 

Δεν θέλει παραπάνω από μια στιγμή η απομυθοποίηση. Δεν θέλει παραπάνω από μια στιγμή το ξενέρωμα.. 

Και τότε όλα, γίνονται απλά. 

Μπορείς να μιλάς, να γελάς, να μαθαίνεις όλα όσα κάποτε σε θύμωναν, να ξέρεις όλα όσα κάποτε θα σου ξύπναγαν την πιο ανήμερη ζήλια σου. 

Μπορείς να συνυπάρχεις, χωρίς να σε νοιάζει.. 

Γιατί τώρα, η ανάσα σου είναι δική σου. Οι προσδοκίες σου έχουν ήδη διαψευσθεί. Ακόμα κι η απογοήτευση, δεν πικραίνει τα χείλια σου.. 

Τώρα, όλα είναι απλά, γιατί κατάφερε, να μην σε νοιάζει..