Την αγάπη, ούτε την κυνηγάς, ούτε την παρακαλάς!

Γράφει η Αντζέλικα Θεοφανίδη

Το να κυνηγάς κάτι σημαίνει αυτόματα ότι τρέχει μακριά σου. Ένα πράγμα πρέπει να καταλάβεις. Την αγάπη δεν την κυνηγάς. Αν είναι να τρέχεις από πίσω της, λαχανιασμένη και κουρασμένη νομίζοντας πως θα την φτάσεις, θα έχεις διανύσει χιλιόμετρα κάνοντας κύκλους. Τι να την κάνεις τέτοια αγάπη που μοιάζει με μαραθώνιο δίχως τέρμα;

Σε αυτό τον λαβύρινθο συναισθημάτων, οι άνθρωποι φαίνεται να χάνονται συνεχώς. Λαβύρινθος είναι, λογικό να χανόμαστε. Ξέρετε όμως τι δεν έχουμε καταλάβει; Ότι αυτούς τους λαβύρινθους μόνοι μας τους φτιάχνουμε, και μόνοι μας χανόμαστε μέσα.

Αν τα συναισθήματα μας κατευθύνονταν προς τους σωστούς ανθρώπους δεν θα τρέχαμε να βγούμε από τους λαβύρινθους γιατί πολύ απλά, οι δρόμοι θα ήταν μια ευθεία χωρίς στροφές και αδιέξοδα. Εννοείται ότι και η ευθεία θα έχει λακκούβες αλλά αυτές τις προσπερνάς με σχετική ευκολία, δεν σπαταλάς χρόνο να βγεις από μέσα.

Η αγάπη, ο έρωτας, ο σεβασμός δεν είναι για να τα κυνηγάς. Πρέπει να δίνονται αβίαστα. Τι να τα κάνεις όταν ο άλλος σου τα δίνει με το σταγονόμετρο ή καθόλου; Δεν παρακαλάς γι’αυτά. Γιατί αυτόν που παρακαλάς να σου τα δώσει και τον ουρανό με τ’άστρα να του τάξεις, αυτόν θα τον ενοχλεί το φως. Θα τον ενοχλεί γιατί δεν εκπέμπετε την ίδια φωτεινότητα και δεν εκπέμπετε κυρίως στην ίδια συχνότητα.

Δεν παρακαλάς κανένα και για τίποτα. Η αξιοπρέπεια σου δεν σου το επιτρέπει να τρέχεις πίσω από ανθρώπους που τρέχουν μακριά σου. Αυτούς που τρέχουν μπρος εσένα να αγκαλιάζεις. Με αυτούς θα δίνεις και θα παίρνεις συναισθήματα αμοιβαία και καθαρά. Άσε τους άλλους να τρέχουν μπας και βρουν αυτό που θα τους ταιριάξει. Εσύ, τον νου σου. Γίνε μαγνήτης και όσα θες θα κολλήσουν πάνω σου χωρίς τη παραμικρή προσπάθεια!