Σ’ερωτεύτηκα.. κι ήταν το μεγαλύτερο ρίσκο που πήρα στη ζωή μου! 

Γράφει ο Αλέξανδρος Χωριανούδης.

To μόνο που ζήτησα, ήταν να μην σ’ερωτευτώ. Να μην σκιρτήσει τίποτα μέσα μου. Να μην σχηματιστεί στο πρόσωπό μου αυτό το γνωστό χαμόγελο του ερωτευμένου.

Δεν είχα άλλα κουράγια να σπασμένα κόκαλα και ραγισμένα φτερά.

Κι εσύ στάθηκες μπροστά μου κι έγινες εικόνα, ήχος, αφή, μυρωδιά. Έγινες τραγούδι, έγινες ζάλη, έγινες επιθυμία.

Μόνο που εγώ κορίτσι μου, έχω σπασμένα από καιρό τα κόκαλά μου και δεν είμαι γι’αυτά.

Στο είπα ξανά και ξανά. Κι εσύ πάγωσες τον χρόνο, και με άγγιξες. Γιάτρεψες τις ανοιχτές πληγές που αιμορραγούσαν. Γιάτρεψες τους φόβους και τους εφιάλτες από το χθες.

Σ’έδιωξα ξανά και ξανά. Κι εσύ έτρεξες το χρόνο, και με χάιδεψες.
Χάιδεψες τα σκοτάδια μου. Χάιδεψες τα σημάδια μου. Χάιδεψες τα ανείπωτά μου.

Και δεν είχα κάτι άλλο να σου πω..

Σ’ερωτεύτηκα.. χωρίς παρελθόν, χωρίς προσδοκίες. Χωρίς σχέδια, χωρίς πρόγραμμα.

Σ’ερωτεύτηκα.. σαν παιδί, χωρίς να με νοιάζει το ποιος, το πού και το πότε.

Γιατί όλα ξεκινούν και τελειώνουν σε εσένα.

Σ’ερωτεύτηκα.. κι ήταν το μεγαλύτερο ρίσκο που πήρα στη ζωή μου!