Πονάει πια το σκόρπισμα. 

Γράφει η Κατερίνα Μαυρίδου

Για μια αγκαλιά ήρθα. 
Ούτε για κουβέντες, ούτε για αναλύσεις, ούτε για εξηγήσεις. 
Μια αγκαλιά χωρίς προσδοκίες, χωρίς υποσχέσεις. 
Να μου πεις ότι γύρισες και να είσαι εδώ. 
Χωρίς “θα”.. 
Δεν με νοιάζει πού ήσουν όταν δεν ήσουν εδώ. 
Ούτε πώς πέρασε ο καιρός. 
Δεν με νοιάζει που σκορπίστηκες, ούτε που σπατάλησες τη ζωή μας. 
Με νοιάζει που γύρισες για εκείνη την αγκαλιά. 

Την αγκαλιά που μου χρωστούσες. Την τελευταία εκκρεμότητα μεταξύ μας. 
Γιατί εμείς οι δυο αγάπη μου, μια εκκρεμότητα υπήρξαμε και τίποτε άλλο. 
Εκκρεμότητα σε διαδοχικά επεισόδια. 
Να μου χρωστάς, να σου χρωστάω. 
Να με πληγώνεις, να σε πληγώνω. 
Να γυρνάς, να γυρνάω. 

Μην αργήσεις. Πονάει πια το σκόρπισμα.