Ποιητικός, μοναδικός κι αταίριαστος στο παγωμένο “σήμερα”
Γράφει η Κλεψύδρα.
Ξέρεις τι είσαι;
Αφόρητα ποιητικός!
Όταν επεφτε, ήταν στις μαύρες της εσύ έλεγες οτι θα ρίξει σε κατάθλιψη το σκύλο και έπαιρνες οδοντογλυφίδες ταχα να της κρατούν τα μάγουλα και γέλαγες στραβά.
Χωρίς να μιλάς τη φιλησες οταν ήταν άρρωστη, έφερες το θερμόμετρο και είπες “εισαι καυτή ρε παιδί μου πως να γίνει;”
Χάλασες τα τελευταία σου λεφτά και δεν της είπες τίποτα, περίμενες υπομονετικά να κοιμηθεί.
Σιδέρωσε λάθως τα ρουχα σου, τα φόρεσες ατάραχος “ε, εντάξει νέα μόδα” και στο πολύ αλάτι που έριξε περίμενες εκείνη!
”Έίναι άθλιο πως το τρώς;”
Είσαι επικύνδυνος, ένας υπερβολικός σε ένα κόσμο παγωμένο, ένας εραστής σε ένα δωμάτιο βαρετών συζύγων.
Σταγόνες νερό που φυλάει κανέις για τις ερημίες που τον προσμένουν .
Και έχεις φορέσει αύτη τη αδιαφορία τόσο καλά που κανείς δε σε υποψιάζεται.
Θυμώνω!
Τόσο ποιητικός..
Στο καυγά δε χτύπησες τη πόρτα την έκλεισες απαλά κοιτώντας φευγαλέα πίσω.
Ξέρεις εσύ τι κάνεις – η τυραννία εντονότερη με απαλό το χέρι, σα να σου κλέβει κάποιος την ψυχή και στο ξερίζωμα ψιθυρίζει συνεχώς συγνώμη!
LoveLetters