Ο,τι μ’έδεσε με εσένα, το ξέπλυνε η θάλασσα.

Γράφει η Στέλλα Γρηγοροπούλου 

Τη θάλασσα ήθελα, τη βρήκα, τη βρήκα για να μπω να ξεπλύνω, να λύσω ότι με έδεσε με εσένα.
Τη θάλασσα, εκείνη που δεν με πρόδωσε ποτέ, που ότι ήταν μου το έδειχνε, που ότι είχε μου το έδινε, που στα βαθιά της με έπαιρνε μαζί της γιατί με ήθελε, με ήθελε όσο τίποτα, μέσα της, στην αγκαλιά της, στα κύματα, στην ηρεμία της, σε όλα της τα ανοίγματα, στις νηνεμίες και στις φουρτούνες της.
Τη θάλασσα, εκείνη που δεν με απέρριψε μη γνωρίζοντας με, που με κάλεσε να μπω μέσα της για να με μάθει στα κλάματα μα και στα γέλια μου.
Τη θάλασσα!