Γράφει η Κική Γ.
Ο χρόνος που “ξοδεύουμε” με τον εαυτό μας είναι πολύ σημαντικός, ωφέλιμος και πολύτιμος.
Αποταμιεύουμε δυνάμεις, γνώσεις, αξίες, στιγμές.
Για να δώσεις, πρέπει να έχεις.
Για να έχεις, πρέπει να φροντίσεις.
Για να μπορείς να φροντίσεις, πρέπει να “είσαι”.
Πρέπει να είσαι ο άνθρωπος που έχει γαλουχηθεί να αισθάνεται, να νιώθει, να τολμά, να ερωτεύεται και να το δείχνει.
Κάποιες σταθερές δεν είναι ποτέ αναχρονιστικές και σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να κλειδώνονται στο χρονοντούλαπο.
Κάποια πράγματα δεν είναι απλά και έχουν διαχρονικότητα αναλλοίωτη στο χρόνο.
Αρκεί να έχουν μπει σωστά τα θεμέλια, ώστε να μπορεί ο καθένας να δουλέψει και να χτίσει σωστά το οικοδόμημά του και να αποθηκεύσει ό,τι σημαντικό μπορεί, για τον ίδιο και τους άλλους.
Έτσι θα καταφέρει να νιώθει ολοκληρωμένος, γεμάτος.
Έτσι θα μπορεί να προσφέρει απλόχερα αυτό που του περισσεύει —
βοήθεια πάσης φύσεως, αλληλεγγύη, αγάπη, αγκαλιά.
Έτσι χτίζεται σωστά ο κόσμος, η σχέση.
Είναι αυτή η μαγική εικόνα του συντρόφου που ξέρει να δίνει, μα και να εκτιμά.
Να σέβεται και να προσφέρει στιγμές.
Έτσι γράφονται ατέλειωτες σελίδες πάθους — με κόκκινο χρώμα — που κόβουν την ανάσα.
Έτσι λειτουργεί αρμονικά η κοινωνία.
Τίποτα δεν επινοήθηκε ξαφνικά.
Είναι όλα δοκιμασμένες συνταγές, με σίγουρο αποτέλεσμα.
Το ζήτημα είναι, να μπορέσεις να επιδιορθώσεις τη στέγη, όταν ο ήλιος λάμπει.
Γιατί μετά, είναι πολύ αργά.
