Μπροστά σου παρέδωσα κάθε ίχνος εγωισμού.

Γράφει η Μαρία Κυπραίου

Τα τείχη έπεσαν. Δεν υπάρχω πια ή μάλλον δεν υπάρχει αυτό που ήθελα να φαίνεται.
Λογικά και αυτό έχει ημερομηνία λήξης.
Δεν υπάρχει πια μάσκα, τείχος, ψεύτικες φιγούρες και χαμόγελα.
Έμεινα εγώ, αληθινή, με την πραγματική μου ταυτότητα μπροστά σου.
Σε κοιτώ, μα ξέρω πως δεν με αναγνωρίζεις πια.
Δεν ξέρω τι είναι αυτό που με νοιάζει πιο πολύ, αν πέσανε τα τείχη μου ή αν έληξε ο
εγωισμός μου.
Ναι, αυτό το ληγμένο το εγώ μου με καίει περισσότερο.
Γιατί ήθελα να είμαι πάνω από όλα.
Γιατί ήθελα να φαίνομαι άτρωτη, απροσπέλαστη, να έχω τη μύτη μου ψηλά, να μην τολμήσει κανένας να μου αντιμιλήσει.
Και τώρα, μπροστά σου, έληξαν όλα.
Και τώρα, φτου και από την αρχή.
Ξανά από τον πάτο να πιάσω κορυφή.
Ξανά από την αρχή να χτίσω τείχη.
Ξανά να φτιάξω το νέο μου εγώ, μέχρι και αυτό να ξανά λήξει.