Μίλα ρε γαμώτο! Δεν αντέχω άλλο μέσα μου να σε μισώ.

Γράφει ο Γιώργος Καραγεώργος

Μίλα γαμώτο σου.
Μίλα μου, σου λέω!
Τόσους τσάμπα όρκους έδωσες, τόσα ανεκπλήρωτα όνειρα έφτιαξες, τόσες προσδοκίες δημιούργησες. Τόσα μισά και τόσα ανολοκλήρωτα τα παράτησες στην μοίρα και στην τύχη τους με την φυγή σου, που να σε πάρει ο διάβολος, πες κάτι!

Πες συγνώμη που δεν το μπόρεσα.
Πες λυπάμαι που δεν το άντεξα να το κουβαλήσω τόσο μεγάλο βάρος.
Πες στεναχωριέμαι που δεν είχα μέσα μου τόση δύναμη.
Πες μου προσπάθησα, όμως ήταν πάρα πολύ όλο αυτό για μένα.
Πες ντρέπομαι να σε κοιτάξω στα μάτια, γιατί το ξέρω ότι σου έκανα μεγάλο κακό.
Πες δεν ήθελα να σε πονέσω, μα μου τελείωσε το θάρρος κι εγκατέλειψα.
Πες έστω, δεν με βόλευες εσύ κι ήθελα κάτι που θα με συνέφερε περισσότερο κι εγώ, έχεις τον λόγο μου, αδιαμαρτύρητα θα το δεχτώ.

Μίλα, πες μια κουβέντα, όχι για να γυρίσεις πίσω, τώρα πια δεν σε εμπιστεύομαι και δεν σε θέλω εγώ, δεν θέλω να γυρίσεις πίσω, μα θέλω να πιαστώ κι εγώ από κάπου και να σε συγχωρέσω.
Μίλα, βοήθησε με λίγο, έστω για μια γαμημένη φορά, ανέλαβε τις αμέτρητες ευθύνες σου δειλή.
Μίλα σου λέω ρε πούστη μου, ελάφρυνε την θέση σου λιγάκι, γιατί με έχει πνίξει ο θυμός που με άφησες εδώ με χίλιες αναμνήσεις, που δεν μπορώ να κοιμηθώ τα βράδια απ΄ το ποτό κι από τα νεύρα μου.

Δεν το αντέχω άλλο μέσα μου να σε μισώ, δεν θέλω να σε θυμάμαι σαν μια ψεύτρα, δεν μας αξίζει, ούτε σε εσένα, ούτε σε έμενα, μα ούτε και σε όσα έχουμε ζήσει εμείς οι δυο.

Το έχω ανάγκη το να έρθεις να με βρεις και να μου μιλήσεις, να μου εξηγήσεις, να μου απολογηθείς, μπας και μπορέσω κάποτε για να σε συγχωρήσω…