Θες να σου πω γιατί την αγαπάω;
Γράφει ο Γιώργος Καραγεώργος
Ξέρεις γιατί την αγάπησα ρε φίλε;
Γιατί χαμογελάει και μου το μεταδίδει, χαμογελάω σαν χαζός κι ας μην ξέρω καν τον λόγο.
Γιατί έχω δει να κλαίει εκείνη και να πονάω εγώ, να μου λέει πεινάω και να είναι λες και πεινάω εγώ, να διψάει κι εγώ να ψάχνω άρον άρον για νερό να της το δώσω.
Γιατί ό,τι μισεί εκείνη, γίνεται εχθρός μου και το μισώ κι εγώ.
Την αγάπησα, γιατί όταν μου λέει πως μ΄ αγαπάει, δεν έχω ακούσει μεγαλύτερη αλήθεια, λάμπουν τα μάτια της, βγαίνει από μέσα της, το νιώθω ότι είναι δήλωση, ότι είναι διάγγελμα, κι όχι κουβέντες.
Γιατί έχει τόσο φως, που την κοιτάει ο Ήλιος κι αμέσως σκοτεινιάζει.
Την αγάπησα, γιατί με το που μπήκε στην ζωή μου, έγινε η ζωή, ζωή κι όχι επιβίωση.
Γιατί χωρίς να κάνει τίποτα, χωρίς να προσπαθήσει, χωρίς σχέδια και τακτικές, έγινε τα πάντα μου, μόνο και μόνο για αυτό που είναι.
Γιατί όταν με πρώτο – κοίταξε στα μάτια, μου κόπηκαν τα πόδια.
Γιατί έχεις το βλέμμα της μια γλυκά, όμως στο βάθος του, έχει και μια φωτιά που θέλω να με κάψει.
Γιατί όταν την πήρα αγκαλιά, ημέρεψε η ψυχή μου μαγικά, μπήκαν όλα στην θέση τους, τακτοποιήθηκαν τα πάντα μέσα μου.
Θες να σου πω γιατί την αγαπάω;
Γιατί ο έρωτας μαζί της, δεν είναι πράξη, είναι λύτρωση, είναι μια μάχη ιερή, που είτε την κερδίζω είτε την χάσω, νιώθω πως νίκησα.
Γιατί οι άνασσες της όταν είμαι μέσα της, είναι τραγούδι, είναι μπαλάντα τρυφερή και άγρια ροκιά συνάμα.
Γιατί ο τρόπος που κουμπώνουμε, είναι αισθησιακός χορός, είναι ταγκό δυο παθιασμένων εραστών.
Γιατί το δέρμα το γυμνό της, δεν ξέρω πως το κάνει, είναι η αρρώστια μου και μαζί το φάρμακο μου, είναι η ίαση.
Γιατί το φιλί της δεν είναι απλά φιλί, είναι η τροφή μου και το χάδι της, είναι ξεδίψασμα!
Ξέρεις γιατί την αγάπησα αδερφέ;
Γιατί όταν είμαστε μαζί, εκείνη είναι εγώ κι εγώ είμαι εκείνη…