Η ζωή δεν χωράει σε αναμονές και αναβολές!

Γράφει η Τάνια Αναγνώστου.

Κάνε αυτό που πρέπει να κάνεις. Χωρίς άλλες αναμονές. Μια και έξω. Όταν παιδεύεις κάτι πολύ, το ξεχαρβαλώνεις, το απομυθοποιείς και σιγά σιγά, με το πέρασμα του χρόνου, το ξεχνάς. Το αφήνεις να το παρασύρει ο χρόνος. Η αναμονή και η αναβολή κουράζουν. Δε βρέθηκε κανένας να στο πει αυτό; Σταμάτα για ένα λεπτό μονάχα να τρέχεις, χωρίς να πηγαίνεις πουθενά και αναλογίσου. Δες την πυξίδα σου και προσανατολίσου. Τι σε κρατά πίσω και δεν παίρνεις την απόφαση να κάνεις το μεγάλο βήμα;

Μιλάμε για το όνειρό σου. Όχι της μητέρας σου, του πατέρα σου, του γνωστού, του συγγενή, αλλά το δικό σου. Τι είδους βαρίδια έχεις στα πόδια σου και σε εμποδίζουν να πετάξεις και να φύγεις μακριά; Περίμενε, μη βιάζεσαι να μου απαντήσεις. Θέλω να κάτσεις να σκεφτείς πρώτα. Ήρεμα και ωραία, χωρίς εξωτερικές παρεμβολές και επιδράσεις. Μονάχα εσύ και ο εαυτός σου..

Αλήθεια, πόσο καιρό έχεις να το κάνεις αυτό; Παρασύρθηκες και εσύ μάλλον από τη ρουτίνα και τους φρενήρεις ρυθμούς της παγκόσμιας πραγματικότητας. Το βλέπω στο πρόσωπό σου καθαρά. Κάτι σε θλίβει, σε κρατά δέσμιο και σε παιδεύει. Ροκανίζει λίγο λίγο το μέσα σου, τις αντοχές σου, το είναι σου και τις ελπίδες σου. Σε αφαιμάζει και παίρνει τη λάμψη και τη ζωντάνια σου.

Ορισμένοι επιλέγουν να ζήσουν έχοντας μέσα τους ένα κενό. Συμφιλιώνονται με την απουσία και τη λύπη. Βλέπουν το μαύρο και ξεχνούν όλα τα άλλα χρώματα. Υπάρχουν όμως και εκείνοι που διαλέγουν το πάθος, τη ζωντάνια, το παιχνίδι και όπου βγει.

Άκουσέ με λοιπόν πολύ προσεκτικά και βάλ’το καλά στο μυαλό σου. Στο χέρι σου είναι και το μολύβι και το χαρτί, άγραφο ακόμα. Γράψε, σβήσε, μουντζούρωσε, τσαλάκωσε, σκίσε και πάλι απ’την αρχή. Πέσε, σήκω, ξαναπέσε! Γέλασε, κλάψε, θύμωσε, ούρλιαξε. Στο τέλος, όμως, αγκάλιασε! Πρώτα εσένα και μετά τους γύρω σου. Επέλεξε να ζήσεις ερωτικά! Επέλεξε να ζήσεις αναστάσιμα!