Δεν θα μάθουμε ποτέ, τι θα μπορούσαμε να έχουμε γίνει.

Γράφει ο Δημήτρης Ξυλούρης

Σε είδα χθες που πέρναγες τυχαία το δρόμο. 
Με είδες, δεν με είδες, ούτε που κατάλαβα, και λίγο με ένοιαξε. 
Πώς τα καταφέραμε έτσι ρε γαμώτο; 
Εσύ κι εγώ δυο άγνωστοι στην ίδια πόλη. 
Κι εγώ να σου χρωστάω ακόμα “ευχαριστώ” και “σ’αγαπώ”. 
Και να μην μπορώ πια να σου πω τίποτα από τα δυο. Όπως και τόσα άλλα. 
Να μην μπορώ να σε πλησιάσω και να σε αγγίξω. 
Να μην μπορώ να δω το χαμόγελό σου. 

Κι έτσι έμεινες σε μια σφαίρα που δεν μπορώ να αγγίξω, αλλά μόνο να νιώθω. 
Που μπορώ να νιώθω αλλά να μην ομολογώ. 
Να μην μιλάω. 

Και τελικά, δεν ξέρω τι μου λείπει πιο πολύ. 
Αυτά που θα μπορούσαμε και δεν τα ζήσαμε ή η καλύτερή μου φίλη κι όσα ζούσαμε; 

Κρίμα.. δεν θα το μάθουμε ποτέ.