Γράφει η Ευαγγελία Αλιβιζάτου
Και περιμένεις τη στιγμή που η βροχή θα απαλύνει τις πληγές σου.
Και την βλέπεις από το παράθυρο, πότε ψιλόβροχο, πότε πιο δυνατή, σε κάθε σταγόνα σκέφτεσαι και μία ανάμνηση.
Κλειστά μάτια…
Και εσύ ονειρεύεσαι, φαντάζεσαι τον εαυτό σου σε ένα άλλο μέρος, σε έναν άλλο χώρο, φαντάζεσαι τον εαυτό σου πλούσιο.
Πλούσιο λες, και χαμογελάς.
Πλούσιο σε συναισθήματα;
Στην τσέπη, στην πολυτέλεια, στην ψυχή;
Η βροχή δεν κοπάζει, είναι σαν να σου θυμίζει πως τα όνειρα δεν τελειώνουν ποτέ.
Είναι σαν να σου θυμίζει ότι δεν είναι ο εχθρός του ήλιου.
Ο εχθρός του ήλιου είναι το σκοτάδι, όχι η βροχή.
Αυτή φέρνει την καθαρότητα, εξαγνίζει, απαλύνει ίσως τους πόνους των αναμνήσεων, ακόμη κι αν το χαλάζι κτυπά το τζάμι.
Οι αναμνήσεις ευθύνονται…
Όχι οι στάλες της βροχής.
Καμία σταλαγματιά δεν ευθύνεται για το δικό σου πόνο, για το δικό σου παράπονο, και τη δική σου απαντοχή στο “περίμενε”…
Την κοιτάς, την ακούς…
Και είναι εκείνη παρέα που σου κρατάει τις δύσκολες μέρες και τις δύσκολες νύχτες του χειμώνα.
Η απαλή βροχή, ή ακόμα πιο δυνατή, το αγέρι, τα τριξίματα από τα παράθυρα, ακόμα και οι κεραυνοί έρχονται να σου πουν με τα δικά τους λόγια, με τις δικές τους λέξεις πως όλα ανταμώνουν…
Πως για κάποιο λόγο το σύμπαν δεν συνωμοτεί εναντίον σου.
Αυτό το σύμπαν που χρησιμοποιούμε ανάλογα με το τι μας βολεύει.
Και σιγά-σιγά περνούν οι μέρες, σιγά-σιγά τα όνειρα ξεθωριάζουν,
οι δρόμοι καθαρίζουν, και νιώθεις ότι μαζί με αυτούς καθαρίζει και η σκέψη σου, καθαρίζει η δική σου ψυχή, και με όλες σου τις δυνάμεις στέκεσαι δυνατή…
Κάθε φορά για διαφορετικό λόγο στο ύψος των περιστάσεων.
Είτε βρέξει, είτε χιονίσει, είτε βγάλει ήλιο, η αγαπημένη εποχή όλων, όποια κι αν είναι, οι σταγόνες δεν φταίνε…
Εμείς όμως, ναι.
Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν.
Οι σκέψεις μας, οι εποχές μας αγκαλιάζουν, είναι το μόνο που ξέρουν καλά.
Και η βροχή σταμάτησε…
Και πάλι ο ήλιος μας θυμίζει πως όλα περνάνε.
Τα κίτρινα κρίνα της κυρίας Φρόσως με κοιτούν με χαρά.
Είναι σαν να μου λένε:
«Χαμογέλα και ας βρέξει ξανά!
Δεν είσαι μόνη, βρέχει για όλους!»
