Δεν ήσουν για μένα, δεν ήμουν για σένα

Γράφει η Αναστασία Κοζίμπα.

Κι αν σε είχα γνωρίσει;
Κι αν είχες κάτσει να με μάθεις εκείνη τη νύχτα;
Πώς γίνεται να τελειώνει κάτι πριν αρχίσει;
Πώς γίνεται να χτυπάς με βία αυτό που δε ξεκίνησε;

Περάσαν οι επιλογές από μπροστά μου, μα το κεφάλι δε σήκωσα.
Καθισμένη σε εκείνο το σπασμένο παγκάκι μπροστά από το σπίτι σου.
Καρφωμένα μάτια στο πάτωμα και κάπου κάπου, αυτή η ελπίδα στα χείλη πως ίσως πετύχει.
Πόσα ο άνθρωπος να σώσει; Κι αν δε μπορεί και αν δε τον αφήνουν;

Δέκα εποχές μετά μα τα μάτια καρφωμένα εκεί.
Μας περίμενα εκείνο το βράδυ.
Μια εικόνα ζωή εμείς και εγώ σαν τρίτος απλά να κοιτάζω.
Αυτή η αναμονή για αλλαγή με γέρασε.

Καρφωμένα μάτια, καρφωμένα πόδια, πού να πάω;
Ποιος είμαι και ποιος θέλεις εσύ να γίνω.
Ποιον πραγματικά αγαπάς; Αν αγαπάς, αν αγαπάμε..
Η μοίρα τό’χει με πανικό να νιώθει ο άνθρωπος.
Πιέζει τον εαυτό του να ταιριάξει με ζωές.

Αυτή η ανάγκη για συμβιβασμούς, αυτός ο φόβος της μοναξιάς που ονομάζουμε αγάπη.

Σ’αγαπώ μα ανάθεμα αν ξέρω.

Μη μου δίνεις άλλη ζωή, δε ξέρω ποιον εαυτό μου να ταιριάξω.
Ίσως να μη θέλω κι αν θέλω να μην έμαθα.
Ένα χέρι στο δικό μου και αυτό το χαμόγελο που πάντα κορόιδευα.
Κρίμα να μη μπορεί κανείς μας να αντιδράσει.
Τρεις εαυτούς και κράτα τον πιο εύκολο δε θέλω να προσπαθείς, δε θέλω να κουραστείς.

Μα σε πρόλαβα στη σκέψη.
Στάθηκα εκείνο το πρωί πίσω από το παράθυρο.
Δεν ήθελα να με δεις, κανείς δεν ήθελα.
Με ταραγμένα χέρια και με μια επιμονή αλλάζεις εποχή.
Τα πήρες όλα;

Δύο τρεις στιγμές και η βαλίτσα γέμισε.
Δε ξέρω αν θέλω να φύγεις, μα άργησες.
Τα πήρες όλα;

Πόσα πράγματα αυτά τα χρόνια, εικόνες και γέλια.
Στάθηκα εκείνο το πρωί πίσω από ελπίδες. Κανένας δε γελούσε.
Δεν ήθελα να ντραπείς, να αισθανθείς, μα χάσαμε.
Δεν είναι εσύ που φεύγεις, μη λυπάσαι.

Είναι αυτή η σκιά πίσω από το παράθυρο που μου μοιάζει τόσο.
Σφίγγω τα μάτια για να μη σε σταματήσω.
Έχεις ήδη φύγει πριν σε γνωρίσω.
Δεν ήσουν για μένα, δεν ήμουν για σένα.
Τα πήρες όλα;