Άξιζε τον κόπο τελικά, να φερθείς έτσι;

Γράφει η Ηρώ Αναστασίου 

Τολμάς να με κοιτάξεις στα μάτια και να μου πεις τι έγινε;
Για μια φορά κοίτα με επιτέλους στα μάτια.
Κοίτα με και πες μου αν άξιζε τον κόπο να είσαι τόσο μαλάκας.
Μετά από τόση αγάπη που σου έδωσα, μπόρεσες και έφυγες.
Άρα δεν μ’ αγάπησες ποτέ σου.
Γι’ αυτό και η ευκολία σου να μ’ αφήσεις.
Γι’ αυτό και η ευκολία σου να φύγεις.
Μαχαίρωσες την καρδιά μου με τον χειρότερο τρόπο.
Γι’ αυτό κι εγώ σου λέω να με κοιτάξεις στα μάτια και να μου πεις αν άξιζε τον κόπο τελικά.
Έδωσες τέλος ή μάλλον δεν κατάλαβες ότι έδωσες τέλος.
Γιατί ότι και να μου έκανες, εγώ ξαναγυρνούσα.
Αλλά αυτήν την φορά, ξεπέρασες τα όριά μου.
Αυτήν την φορά δεν ξαναγυρνάω.
Αλλά πολύ το θέλω να με κοιτάξεις στα μάτια και να μου πεις γιατί, γιατί με ποδοπάτησες.
Γιατί συμπεριφέρθηκες έτσι σε μια καρδιά που ήξερες ότι σ’ αγαπάει.
Γιατί σ’ αγάπησα βαθιά κι ακόμα σ’ αγαπάω δηλαδή.
Αλλά δεν σου έχω εμπιστοσύνη πλέον, γιατί όταν περάσει λίγο καιρός και σου την δώσει πάλι κάτι θα μου φερθείς μαλακισμένα πάλι και θα μείνω μόνη μου να μαζεύω τα κομμάτια μου.
Αρκετά ως εδώ.
Το είδαμε το εργάκι και ξέρουμε και το τέλος.
Μένω πάντα μόνη μου και κλαίω.
Κλαίω γιατί χαράμισα τόση αγάπη για εσένα και δεν ξέρω κιόλας αν την άξιζες.
Εγώ πάντως δεν άξιζα την συμπεριφορά σου.
Άξιζα και αξίζω τα καλύτερα.
Γιατί πάντα δίνω τα καλύτερα κομμάτια της καρδιάς μου.
Τώρα αν ο άλλος τα εκτιμήσει καλώς.
Αν δεν τα εκτιμήσει, όπως εσύ, θα δει μιαν άλλη.
Γιατί βλέπεις αγαπάω πολύ τον εαυτό μου και δεν θέλω να τον ταλαιπωρώ.
Και λέω ταλαιπωρώ, γιατί στην ουσία ήξερα ποιος ήσουνα κι όμως καθόμουν με την ελπίδα ότι ίσως με τον καιρό με αγαπήσεις κι εσύ λιγάκι.
Αλλά που, η πέτρινη καρδιά σου δεν αγαπάει, δεν εκτιμάει.
Γι’ αυτό κοίτα με στα μάτια τώρα στο τέλος και πες μου αν άξιζα αυτήν σου την συμπεριφορά.
Αυτήν που με σκότωσε!