Συγγνώμη που για σένα, έχασα εμένα και το δρόμο μου
Γράφει η Ηρώ Αναστασίου.
Υπήρξαν και υπάρχουν χρόνια στη ζωή μας που χανόμαστε, που ψάχνουμε να βρούμε ποιοι είμαστε και πού πάμε. Θέλω να πω κάποιες λέξεις για να βρω το κουράγιο να φύγω. Να βρω την δύναμη ψάχνω, να πω αυτό το γαμημένο αντίο, που δεν μπόρεσα να πω. Ακόμα και τώρα τρέμω να το ψελλίσω.
Τρέμω και η ψυχή μου έγινε χίλια κομμάτια. Άκουσες τον ήχο της ψυχής μου που έσπασε περιμένοντας;
Βρήκες τα κομμάτια της που χαράχτηκαν στον αέρα; Έπιασες τον τρόμο της όταν είδε αυτό που δεν είδες εσύ;
Αφουγκράστηκες τον λυγμό της όταν κατάλαβε την διαγραφή της απ’την ψυχή σου;
Μύρισες τον φόβο της όταν σπαρταρούσε η ανάσα της; Ένιωσες τίποτα απ’όλα αυτά;
Αλλά όταν ο πόνος δεν αντέχεται, είναι η στιγμή που πρέπει να το λες αυτό το γαμημένο “αντίο” κι ας σκορπίζει η ψυχή σου στους πέντε ανέμους. Κι αν νομίζεις ότι δεν είμαι δυνατή, γιατί δεν έμεινα, ξέρεις πόση δύναμη πρέπει να αντλήσω, να πάρω παραμάσχαλα την ψυχή μου και να φύγω;
Και είμαι πλέον τόσο γυμνή που ντρέπομαι, τόσο γυμνή που φοβάμαι. Δεν ξέρω ποιο βήμα να φορέσω, ποιον ήχο να κρατήσω και ποιον να αφήσω.
Με τι καρδιά να σκεπαστώ; Γιατί ο έρωτας πρέπει να καταλήγει σε αγάπη. Αν δεν καταλήξει, απλώς μετράς πτώματα. Είναι μια μάχη που δεν έχει νικητές και νικημένους.
Αν αξίζει η μάχη; Είναι μια μάχη που ποτέ δε θα ξεχαστεί. Κι ας χρειαστεί μια ζωή να επουλώσεις τις πληγές σου. Αλλά το ταξίδι συνεχίζετε καθημερινά και δεν μένει να αφουγκραστεί ποια ψυχή αντέχει και ποια λυγίζει.
Συγγνώμη που δεν είμαι πιο δυνατή απ’ τον “πόνο μου”. Συγγνώμη που έχασα τον εαυτό και τον δρόμο μου.
Γιατί όταν χάνεις τον εαυτό σου, χάνεις και τον δρόμο σου.
Αντίο λοιπόν και καλό σου ταξίδι!