Η απογοήτευση, θα είναι πάντα το πιο πικρό συναίσθημα..
Γράφει η Άντζελα Καμπέρου
Από μικρή είχα πολύ μεγάλη φαντασία. Έδινα στα πάντα ζωή και υπόσταση. Τα χρώματα είχαν μυρωδιές, τα δέντρα και τα λουλούδια πρόσωπα και τα συναισθήματα είχαν πάντα γεύσεις. Μου άρεσε να κατηγοριοποιώ αυτά που έβλεπα και ένιωθα, ακόμα μου αρέσει.
Μα όσο μεγαλώνεις, τα πράγματα αρχίζεις και τα βλέπεις λίγο διαφορετικά. Βλέπεις, όταν είσαι μικρός νιώθεις μόνο συγκεκριμένα πράγματα λόγω των εμπειριών σου. Δεν είναι εύκολο να ζήσεις την απογοήτευση ή τον θρήνο ή οποιοδήποτε έντονα αρνητικό συναίσθημα. Ζεις μόνιμα τη χαρά που έχει γεύση καραμέλα, τον ενθουσιασμό που έχει γεύση μαλλί της γριάς. Ζεις και λίγο τον θυμό, όταν δεν σου κάνουν τα χατίρια, που έχει γεύση λίγο από μπρόκολο και λίγο από φακές. Αλλά κατά βάση, η ζωή σου έχει λίγο από καραμέλα και λίγο από μαλλί της γριάς.
Μεγαλώνοντας, λοιπόν, αρχίζεις να είσαι σε θέση να βιώσεις κι άλλα πράγματα. Να βιώσεις την ζήλεια που θυμίζει κάτι από λαχανάκια Βρυξελλών μαζί με σαρδέλες. Μπορείς να βιώσεις πολύ εύκολα τον θυμό που έχει πάντα γεύση τσίλι. Και ακόμα πιο συχνά μπορείς να βιώσεις την απογοήτευση.
Είναι αστείο. Πάντα μπορούσα να δώσω γεύση σε όλα μου τα συναισθήματα, μα η απογοήτευση πάντα με δυσκόλευε. Πάντα την ένιωθα πικρή στο στόμα μου. Ξέρεις, πως καμιά φορά δαγκώνεις λίγο την γλώσσα σου και σου αφήνει αυτή τη μεταλλική γεύση στο στόμα; Κάπως έτσι, μόνο που στο μυαλό μου η γεύση της απογοήτευσης ήταν δέκα φορές πιο έντονη από αυτή τη μεταλλική του αίματος.
Δεν ξέρω, ίσως είναι που η απογοήτευση έρχεται πάντα μετά από μεγάλες δόσεις χαράς και ενθουσιασμού. Ίσως είναι που απογοητεύεσαι μόνο όταν έχεις εμπιστευτεί, ανοιχτεί, αγαπήσει κάποιον πολύ. Και όλα αυτά είναι συναισθήματα χαράς. Έχουν μέσα τους καραμέλα και μαλλί της γριάς, σοκολάτα και λίγο φυστικοβούτυρο έτσι για την νοστιμιά και ίσως, όταν ο άνθρωπος που σου έχει δώσει αυτές τις υπέροχες γεύσεις σε απογοητεύσει, σου παίρνει από τα χέρια όλα αυτά τα γλυκά συναισθήματα και σε γεμίζει με αυτή την πικρή μεταλλική γεύση. Πάντα ένιωθα την απογοήτευση σαν ένα μαχαίρι που μπήγεται αργά και σταθερά μέσα στο δέρμα μου. Εξ ου και η μεταλλική γεύση.
Ίσως ο παραλληλισμός μου να μην είναι ο κατάλληλος. Ίσως να μην αρμόζουν σε έναν άνθρωπο ενήλικα. Μα τα συναισθήματά μου μπορούσα πάντα να τα μεταφράσω καλύτερα με γεύσεις. Και η απογοήτευση, από όποιον κι αν αυτή προέρχεται, για εμένα πάντα θα είναι το πιο πικρό συναίσθημα από όλα.