Βιάστηκες να φύγεις, βρε μαμά….

Γράφει η Ζωή Τριανταφυλλοπούλου

Ήθελα πάντα να πιστεύω ότι κάπου κρύβεσαι. Ότι μου κάνεις πλάκα και ότι ξαφνικά θα μου σκάσεις το φοβερό σου χαμόγελο και θα μου πεις Ζωίτσα μου, εδώ είμαι, σου έφτιαξα σπανακόπιτα που σ’  άρεσει, έλα να φας. Ποτέ μου δεν αποδέχτηκα το φεύγα σου. Θύμωσα πολύ, αρνήθηκα να γίνω εγώ η μανα σου. Σε είπα δειλή και φοβιτσιάρα. Πάστα Φλωρά από την ομώνυμη ταινία, τουλάχιστον στην αρχή.

Εντάξει, κι η σχέση μας λίγο πολύ ανάποδη όσο τη θυμάμαι ήταν, εγώ η ενήλικη από πάντα κόρη, που δεν δημιουργεί προβλήματα, εσύ μια γλυκιά πολύ γυναίκα, που επιβεβαίωνες το έλα σου μέσα σε ταψιά με φαγητά και πίτες,με άγνοια διαχείρισης συναισθηματικών κρίσεων. Απλά τα τελευταία χρόνια το επιβεβαίωσες το φευγάτο σε μόνιμη κοριτσίστικη εφηβεία μυαλό σου με του νευρολόγου τη βούλα. Αλτσχάιμερ σε εξέλιξη. Μια εξέλιξη που με πονάει πολύ ακόμη όσο σε βλέπω να αφήνεσαι, να αφήνεις την υπόσταση σου και τον κόσμο μας.

Εδώ και μερικές μέρες σταμάτησες να μιλάς. Σταμάτησες να κινείσαι. Σταμάτησες να καταπίνεις τροφή. Μόνο ανοιγοκλείνεις τα μάτια πια. Που πας, μου λες; Γιατί φεύγεις, τι σου κάναμε και μας παράτησες έτσι χωρίς το γιατρικό της θρέψης σου; Δεν απαντάς… Γρήγορα την κοπάνησες, μαμά.  Είχαμε κι άλλα να μοιραστούμε κι άλλα να μας ταϊσεις κι αλλιώς να μας νοιαστείς.

Ευχήσου μου σε παρακαλώ εκεί που βρίσκεσαι και τώρα ακούς τις λέξεις μου, να μην σου μοιάσω! Γιατί πολύ το φοβάμαι, μαμά, ότι μέσα μου παραμένω εξελιγμένο σου γονίδιο. Ευχήσου μονάχα το δικό μου πολύστρoφο μυαλό που αναλώνεται σε αράδες λέξεων σε σειρά κι όχι σε σειρά από φαγητό στα πιάτα να μην χαθεί στο λαβύρινθο των γιατί του.

Σου γράφω σαν να έχεις ήδη φύγει… Μου λείπεις πολύ, γαμώτο.
Και παλεύω πολύ να μάθω να ζω με την απουσία σου.. Πολύ καιρό τώρα.
Κι όχι τίποτα άλλο, δεν πρόλαβα να σου πω ότι σ’ αγαπώ πολύ περισσότερο από αυτό που εσύ νόμιζες και περίμενες με μια αγκαλιά κι ένα φιλί να πάρεις μια στις τόσες…
Α, ρε μαμά…