Γράφει ο Κωνσταντίνος Καρύδης
Μια συγγνώμη ακόμα.
Άνοιξε το κουτί και βάλτη μέσα φιλαράκι μου καλό.
Δεν είναι ότι σε αγνοώ, είναι ότι μαζεύτηκαν πολλές συγγνώμες και βαρέθηκα να φτιάχνω συλλογή.
Ναι, ξέρω το εννοείς, όμως η πουτάνα η συγγνώμη, είναι πράξη, όχι λέξη.
Καλές οι θεωρείες για τις συγγνώμες που δεν θα έπρεπε να χρωστάς, αλλά ο μόνος τρόπος για να δεχτεί κάποιος την συγγνώμη σου είναι να αλλάξεις έμπρακτα.
Και είναι δύσκολη διαδρομή η συγγνώμη.
Ο δρόμος έχει λακούβες και κλειστές στροφές. Έχει και αδιέξοδα έχει και τα πάντα.
Και όσο εσύ λες “συγγνώμη”, εγώ ακούω “θα το ξανακάνω”.
Οπότε όχι, λυπάμαι.
Ούτε η συγγνώμη σου γίνεται δεκτή, ούτε και χρόνο έχω να το συζητήσουμε.
Έτσι ένιωσες, έτσι έκανες, μπορεί και να μετάνιωσες αλλά κατόπιν εορτής όλοι ξέρουμε πολλά τραγούδια.
Δεν μου κάνεις ρε άνθρωπε, πώς να στο πω;
Βαρέθηκα!
βαρέθηκα να σκέφτομαι για δυο, να λειτουργώ για δυο, κι η ζωή να τρέχει και να την απολαμβάνει μόνο ο ένας.
Κι αν απολαμβάνοντάς την πληγώσει και κανέναν, δεν πειράζει, θα καθαρίσει με μια συγγνώμη.
Αν θες λοιπόν θέση στη ζωή μου, μην κάνεις κάτι που θα χρειαστεί συγχώρεση.
Πες το μου από πριν.
“Εγώ, τώρα, θα σου κάνω μαλακία” κι εγώ θα ξέρω και θα καταλάβω.
Κατανόηση, μπορεί και να έχω.
Χώρο για άλλες συγγνώμες, δεν έχω.
Έγκωσα. Μπούχτισα, γέμισα.
Ώρα καλή λοιπόν, για εκεί που ακόμα προλαβαίνουν να συγχωρούν.
Εδώ, ο χρόνος τελείωσε.