Γράφει η Βίλλυ Ζ.
«Οι άνθρωποι είναι αυτοκαταστροφικοί και πλέονέκτες. Πάντα θέλουν περισσότερα. Αυτά είναι η βάση, τα αυτονοήτα βρε κορίτσι μου…».
Κι έβαλες ξαφνικά τη μέρα μου, με το Καλημέρα σε νέα τροχιά. Πόσα πράγματα μπορεί να σου έχει μάθει η νύχτα.
Είναι κι αυτές όμως οι νύχτες, οι άλλες οι αξημέρωτες που δε θέλεις τίποτα να σκέφτεσαι κι όλο γυρνάνε στο μυαλό σου λόγια κούφια, υποσχέσεις πεταμένες.
Βάζεις τη ζωή σου σε μια τάξη. Δυναμικές ισορροπίες.
Φίλοι , στιγμές, ελπίδες, άνθρωποι – το νέο και το παλιό σε απόλυτο διάλογο. –
Πόσο όμορφη μπορεί να γίνει η καθημερινότητα, αρκεί να ανοίξεις τα μάτια σου και να εκτιμήσεις αυτά που βρίσκονται γύρω σου, πλάι σου.
Σηκώνεσαι, ντύνεσαι. Στα μαύρα, θες να περνάς απαρατήρητη, αλλά στο δρόμο πλέον όλοι σε κοιτάνε.
Συνειδητοποιείς οτι το βλέμμα σου έχει αλλάξει.
Σκλήρυνες, δεν έκλαψες.. μην κλάψεις. Οι αληθινές γυναίκες δεν κλαίνε.
Μια νέα μέρα ξημερώνει και πάλι . Χωρίς ταμπέλες, με νέα λάθη, με μια βαθιά ανακούφιση οτι όλα μπαίνουν σε έναν δρόμο, όποιον δρόμο. Περπάτα τον δρόμο και κάρφωσε τα τακούνια σου σε κάθε επόμενο βήμα.
Ξεσκονίζεις την αβεβαιότητα και όλη τη σκόνη από την πτώση, τη στάχτη από όλα εκείνα που έκαψες. Καινούρια αρχή και κάθε μέρα λίγο πιο κοντά σε έναν καινούριο στόχο… κι ό,τι είναι να γίνει θα γίνει, με χαμόγελο.
