Γράφει ο Γιώργος Καραγεώργος
Τι να μας πουν κι οι άντρες. Λέτε μερικές ανόητες, αναίσθητες κι οριακά ηλίθιες!
Η ζωή είναι δύσκολη για εμάς, κι είναι εύκολη για εκείνους. Αυτοί γεννήθηκαν σκληροί κι ανθεκτικοί κι η φύση τους προίκισε με αναισθησία κι ανωριμότητα άφθονη. Λέτε κάποιες από εσάς, που αλήθεια σας λυπάμαι…
– Γιατί είσαι κάπως σήμερα;
– Δεν έχω τίποτα κορίτσι μου, μια χαρά είμαι, ιδέα σου είναι.
(Είμαι κατάκοπος από τους σταυρούς που πρέπει να σηκώνω).
– Πάντως σε βλέπω πως είσαι σκεπτικός.
– Να μωρέ, χθες έχασε η ομάδα μου και μου την έχει δώσει.
(Αν σου είχανε μάθει πόσο φορτίο έχει ο ανδρισμός, δεν θα με ρωτούσες, θα με αγκάλιαζες χαζή).
– Για αυτό είσαι έτσι;
– Ε τι άλλο, μιλάς με άντρα, κι εμάς τους άντρες το μόνο που μας απασχολεί είναι η πάρτη μας, πράγματα ανούσια και η ομάδα μας.
(Τρέμει η ψυχή μου μην αποτύχω σε κάτι και ξανά ακυρωθώ. Γι΄ αυτό προτιμώ να με θεωρείς επιπόλαιο, από το να με ακυρώνεις).
– Μωρέ καλά λέω εγώ, πως είστε όλοι σας κακομαθημένα ανεύθυνα παιδιά και ό,τι να ΄ναι.
– Χα χα, καλά λες!
(Έτσι κι αλλιώς ό,τι κι αν πω, έχει κλειδώσει η άποψη σου πως είμαι ένας άνιωθος).
– Τα μάτια σου όμως, γιατί είναι κόκκινα κι υγρά;
– Μπήκε ένα σκουπιδάκι απ΄ τον αέρα. Θα το βγάλω αμέσως και μετά θα είναι όλα καλά, Μην ασχολείσαι… Έλα να πούμε τώρα τα δικά σου, που είναι σίγουρα πολύ πιο σοβαρά από τις δικές μου μαλακίες.
(Όχι, ας μην κλάψω μπροστά σου! Δεν κλαίνε οι άντρες μου έμαθαν. Αν κλάψω, παύω πια για σένα να είμαι άντρας. Σιγά μην ξέρεις πόσο πολύ πονάει το να μην μπορείς να εκφράσεις τα συναισθήματα σου, γιατί θα σου τα πούνε ψεύτικα, θα χλευαστούν και θα σου τα αμφισβητήσουν).
Έχουνε κι οι άντρες κορίτσια τελικά σιωπές και σκέψεις δεύτερες. Αυτό είναι που θέλω να σας πω μέσα από τον πιο πάνω διάλογο.
Κι ο λόγος που τις σωπαίνουνε και δεν τις λένε, δεν είναι γιατί είναι πονηροί. Είναι γιατί τους είναι δύσκολο πολύ να τις εκφράσουνε. Είναι γιατί τους κάνετε, ώρες ώρες, να αισθάνονται ότι μιλάνε σε κλειστά αυτιά. Είναι γιατί ουσιαστικά, κάποιοι τους το απαγορεύσανε να έχουν συναισθήματα. Κι αυτοί τα πνίγουν μέσα τους και τα μετατρέπουν σε σιωπές, όμως φυσικά και τα έχουνε.
Πρέπει λοιπόν να είσαι έξυπνη, ανθρώπινη και ικανή για να τους καταλάβεις. Να τους κάνεις να νιώσουνε ασφαλείς για να στα πούνε. Να τους δείξεις πως τους πιστεύεις για να αφεθούνε.
Όπως συμβαίνει και με εσένα δηλαδή!
Απλά σε εσένα δεν σου έμαθαν να μην μιλάς, και σε αυτούς τους μάθαν να σωπαίνουν.
Κι είναι πολύ βαρύ τελικά να περπατάς με τις σιωπές σου στην πλάτη φορτωμένες. Να θέλεις να μιλήσεις και να μην μπορείς. Να θέλεις να σε ακούσουνε και να μην ακούγεσαι.
