Γράφει η Βάσω Θεοδωρίδου
Μία σχέση που ξεκίνησε με τόσες ελπίδες και με τόσο ὀνειρα κατέληξε βάσανο. Όταν ήρθε το τέλος της αντί να πονάω ένιωθα ανακούφιση.
“Γλίτωσα!” , αυτό έλεγα. Γλίτωσα τον εαυτό μου από έναν τοξικό καπετάνιο.
Έναν καπετάνιο, που αντι να προφυλάσσει το πλοίο του από τις φουρτούνες δημιουργούσε περισσότερες.
Η πυξίδα του έδειχνε μόνο χρήματα, ζήλεια, απαισιοδοξία και εγωισμό. Και όπου και αν γυρνούσε ο δείκτης της η επιλογή ήταν λάθος. Η επιλογή δυσκόλευε τη ζωή μου.
Δεν την αγάπησες τη θάλασσα καπετάνιε μου. Δε με αγάπησες. Απλώς βολεύτηκες στα οφέλη που κέρδιζες από εμάς.
Γι΄αυτό δεν έμεινα μαζί σου, γι΄αυτό έτρεξα μακριά σου.
Και αν η θάλασσα δεν μπόρεσε να σου ξεφύγει να ξέρεις πως δεν κατάφερε να σε συγχωρέσει για την εκμετάλλευση της.
Ακόμα και αν τώρα σε αγκαλιάζει τα βράδια. Ακόμα και αν τώρα σε συντροφεύει δεν έχει ξεχάσει τη συμπεριφορά σου.
Και ανάθεμα αν την ξεχάσει και ποτέ!
Μη σε ξεγελάνε τα ήρεμα νερά και η λάμψη της όταν οι αχτίδες του ήλιου τη λούζουν. Μέσα της, η ψυχή της σου κρύβει τρικυμίες.
Μην επαναπαύεσαι. Τα κύματα της αν δεν τα εκτιμήσεις σωστά θα σε πνἰξουν. Δίχως γυρισμό. Δίχως χρόνο για εξηγήσεις και συγνώμες.
Να προσέχεις καπετάνιε μου!