Γράφει η Ειρήνη Αγγελίδη.
Μαζί με τον Μάρτιο, ήρθε και η άνοιξη. Ήρθαν όμορφες, σαν καλοκαιρινές, ηλιόλουστες μέρες και ήδη το μυαλό μου είναι σε παραλίες, στενοσόκακα και αμμουδιές. Μουσική, φώτα και καλή παρέα θυμίζουν όνειρο καλοκαιρινής νυκτός. Και είναι εκεί που ξεκινάς να μετράς αντίστροφα τις μέρες.
Άντε, λιγάκι μέχρι το Πάσχα και μετά καλοκαίρι.
Αχ, καλοκαίρι. Συζητήσεις μέχρι αργά το βράδυ, πίνοντας κρύα μπύρα και το πρωί για μπάνιο παραλία. Το καλοκαίρι είναι μαγικό. Ζεσταίνει τις ψυχές των ανθρώπων και τους φέρνει ακόμα πιο κοντά. Σε κάνει να νοσταλγείς αυτές τις όμορφες μέρες, που ήμασταν παιδιά και παίζαμε στις εκκλησιές και τα πάρκα του χωριού όλο το απόγευμα. Εκείνες τις μέρες που δεν έλεγε να νυχτώσει. Που δεν είχαμε έγνοιες, παρά μόνο αν θα είναι και πάλι εκεί όλοι μας οι φίλοι, όπως κάθε χρόνο. Δεν μας ένοιαζαν τα χρήματα. Φίλους θέλαμε μόνο.
Και ήταν τόσο υπέροχο αυτό το συναίσθημα, γιατί οι σχέσεις ήταν τόσο αγνές και αληθινές, χωρίς κανένα συμφέρον και ανάγκη. Ήμασταν ένας για όλους και όλοι για έναν. Αρκεί να μοιραζόμασταν μια μπάλα ή να παίζαμε κρυφτό.
Κάθε καλοκαίρι έβλεπα πως οι άνθρωποι έδιναν πιο πολλά και έδειχναν τα συναισθήματά τους πιο εύκολα. Σαν να ήξεραν πως αν πληγωθούν, θα κάψουν την πληγή με λίγη αλμύρα και δεν τους ένοιαζε. Θα έκλεινε γρήγορα. Καυτά καλοκαιρινά φιλιά, αγκαλιές και διακοπές χέρι χέρι. Και ας ήταν περαστικό, τι πειράζει, αρκεί να το ζούσαμε.
Καλοκαιρινά βράδια ηρεμίας και ξεγνοιασιάς κάτω από τα αστέρια, παίζαμε με μια κιθάρα μουσική και τραγουδούσαμε: «Ας ήταν όλη η ζωή μου σαν και σήμερα». Και ξέρεις κάτι; Θα είναι, γιατί τα καλοκαίρια σου αν δεν τα βρεις τα φτιάχνεις.
