Γράφει ο “Ανώνυμος”
Να ξερές πόσο δύσκολο μου είναι όλο αυτό ρε ψυχή μου. Εσύ κατάφερες να με ξηλώσεις από παντού. Εγώ σ’ έχω ακόμη βαθιά ριζωμένη μέσα μου. Έχεις φανταστεί πώς είναι για κάποιον να πρέπει να διώξει από κοντά του το πιο σημαντικό άτομο στη ζωή του;
Έχεις νιώσει τον πόνο να σου τρυπάει όλο σου το είναι; Σου λέω φύγε και όλα μέσα μου θέλουν να σε κρατήσουν κοντά μου, αλλά δυστυχώς δε γίνεται. Δεν μπορώ να το κάνω, δεν μπορώ να το παίξω άνετος. Δε μπορώ να συμπεριφερθώ φυσιολογικά. Δε μπορώ να βρω τα λογικά μου. Και ξέρεις γιατί;. Γιατί όταν είμαι δίπλα σου δεν είμαι μισός όπως όταν είμαι χώρια σου. Είμαι ολόκληρος. Είτε καλά είτε χάλια.
Κι όταν το μισό μου είναι αλλού είμαι κι εγώ. Είμαι στα χαμένα. Γιατί απλά δε μπορώ να σκεφτώ. Γιατί δίπλα σου το μυαλό μου σκέφτεται μόνο εσένα.
Όχι όπως όταν είμαι μακριά σου, είμαι μαζί σου ακόμη. Δε μπορώ να φύγω. Δε θέλω. Και ο μόνος τρόπος να το κάνω είναι να σ ‘αποχωριστώ και να προσπαθήσω να σε σβήσω. Δε θα το καταφέρω. Αλλά θα σε μουντζουρώσω. Με ότι άλλο χαζό εκεί έξω. Θα σε θάψω. Στην πιο ζεστή και απόμακρη γωνία του μυαλού και της καρδιάς μου. Και θα σ ‘έχω μόνο για τις πιο σκοτεινές μου ώρες.
Για τις πιο δύσκολες. Για να φωτίζεις λίγο το δρόμο μου. Για να θυμάμαι που και που πως ο έρωτας δεν είναι μόνο χάρες, είναι αδυσώπητος. Είναι πούστης, να θυμάσαι.
Σε διώχνω γιατί σε λατρεύω. Για να συνεχίσεις να χαμογελάς. Να με θυμάσαι στα καλά μας μωρό μου. Θα μαι πάντα δικός σου. Σ’ αγαπάω..
