Γράφει ο Άρης Γρηγοριάδης
Ξέρω πως κάποτε μπορεί να συναντηθούμε σαν δυο άνθρωποι που δεν χρωστούν τίποτα ο ένας στον άλλο. Ένα τυπικό χαμόγελο, ένα χέρι που δίνεται από συνήθεια, μια σιωπή που δεν θα ζητά εξηγήσεις. Κι ό,τι υπήρξε ανάμεσά μας θα μοιάζει μακρινό, σαν ιστορία που δεν μας αφορά πια άμεσα. Σαν κάτι που συνέβη σε άλλους, όχι σε εμάς.
Ο χρόνος δεν κάνει εξαιρέσεις. Δεν χαρίζεται σε έρωτες, δεν λυπάται υποσχέσεις, δεν σταματά επειδή κάποτε αγαπήσαμε δυνατά. Ό,τι καίει πολύ, κάποτε γίνεται στάχτη. Κι αυτή είναι η πιο σκληρή, αλλά και η πιο τίμια αλήθεια της ζωής. Κανείς δεν γλιτώνει από τον χρόνο. Ούτε εκείνοι που αγάπησαν σωστά, ούτε εκείνοι που φοβήθηκαν να το κάνουν.
Γι’ αυτό είμαι όπως είμαι. Δεν κρατάω πίσω λόγια. Δεν φυλάω συναισθήματα για καλύτερες μέρες. Δεν υποκρίνομαι ψυχραιμία όταν μέσα μου γίνεται χαμός. Αν κάτι το νιώθω, το ζω. Αν κάτι αξίζει, το τιμώ. Γιατί ξέρω πως τίποτα δεν εγγυάται τη συνέχεια. Μόνο την αλήθεια της στιγμής.
Θέλω, όταν έρθει εκείνη η μέρα που θα με κοιτάς σαν να μη με γνώρισες ποτέ, να ξέρω πως δεν πρόδωσα τον εαυτό μου. Πως δεν έκρυψα αυτό που ένιωθα. Πως δεν έπαιξα ρόλους για να προστατευτώ. Έζησα καθαρά. Έζησα έντονα. Έζησα αληθινά.
Γιατί αν κάτι μετράει τελικά, δεν είναι πόσο κράτησε. Είναι το αν υπήρξε στ’ αλήθεια. Κι εγώ θέλω κάθε στιγμή μου να είναι αληθινή. Ακόμα κι αν κάποτε γίνει απλώς παρελθόν.
